Ik hoor een stem en ik denk, ja dat is ze maar ik zie een beeld dat niet klopt. Daar staat iemand in een vale spijkerbroek met een zwart shirt. Daar staat een vrouw met een doek om haar hoofd, met een kaal gezicht.
De spot wordt meer op haar gericht en ze is het. Ruth Jacott zoals we haar nog nooit zagen. Tenminste als je haar niet hebt gezien in Billy Hollyday, de musical. Daar speelde ze al zo mooi de totale ontluistering. Maar nu zegt ze eigenlijk, dit ben ik, de rest is allemaal buitenkant. Aan haar buitenkant werkt ze tijdens de hele voorstelling. We zien haar pruiken, haar jurken, haar schoenen. Uiteindelijk staat daar een diva, die aan het eind van de avond, alleen naar huis gaat. Op blote voeten want ze heeft de schoenen maar alvast uitgetrapt.
Wat zij voor elkaar krijgt heb ik nog niet vaak meegemaakt. Ontroering tot in mijn ziel. Blijdschap, een glimlach rond je gezicht en de neiging om heel hard mee te zingen. Wat neiging? Ik heb het gewoon gedaan net zoals vele anderen.