Rode kaart

We waren gisteravond in Theater de Veste, de voorstelling van Sara Kroos. Een aanrader trouwens. Zoals in de recensies te lezen, de meest persoonlijke voorstelling van Kroos. Het ging immers ook over de depressies en andere heftige zaken.

Ze is grappig, grof, brutaal maar ook kwetsbaar en breekbaar. Van mij mag ze de hele avond zingen. Haar stem is zo sterk en mooi. Haar liedjes vond ik eigenlijk het meest breekbaar.

Ze haalt er van alles bij, onzin en zin. Weet een pijnlijke gebeurtenis net weer even anders te benaderen. Een mier blijkt meer dan een mier.

Hoog pottengehalte

En natuurlijk veel grappen over potten en haar overeenkomsten met ‘de man’. Maar waarom dan toch die rode kaart? Niet voor Sara natuurlijk maar voor een dame uit het publiek. Die op het meest breekbare punt in de voorstelling, het moment dat Sara Kroos gaat zitten en ons vertelt over het diepste dal ooit, waar zij in heeft gezeten. Op dat moment besluit een dame op te staan en met flits en al een foto te maken.

Stil

De zaal valt stil en Sara Kroos valt stil. Haar monoloog naar de klote. Ze is maar heel even stil. Ze staat en zegt: ‘Jij dacht juist op dit moment, kom laat ik een foto maken. Die anderhalf uur hiervoor waarop ik stampend en dansend over het podium beweeg waren blijkbaar niet geschikt…

Het mooiste moment is weg. Ook voor de dame in kwestie. Want Kroos komt er nog een paar keer op terug, Grappend en dealend met de situatie. En de dame, ik heb me niet omgedraaid omdat ik niet eens wil weten wie er zo dom is. Maar als zij later thuis naar de foto kijkt, zal ze veel meer zien dan een ontroerende Sara Kroos. Ze zal rood worden, hakkelen en stamelen, alsnog door de grond willen zakken van schaamte.

Dat hoop ik tenminste. Of zal ze lachend haar vriendinnen bellen? ‘Wat ik nu toch weer had vanavond’, ‘gekke ikke’.