Als OR lid zit ik tegenwoordig bij allelei bijeenkomsten. Vaak boeiend, interessant, soms uitermate langdradig en warrig.
Gisteren zat ik bij een bijeenkomst van een onderdeel waar een aangekondigde reorganisatie steeds meer richting krijgt. Iets wat al een jaar in de lucht hing wordt ineens waarheid. Nog niet helemaal, nog niet met naam en toenaam maar over een paar maanden is die zekerheid er ook.
Je voelt de onrust in de zaal. Mensen schuiven heen en weer. Stellen vragen en stellen dezelfde vragen opnieuw. Sommigen van hen spreken niet goed Nederlands en dan herken ik in hun zinnen woorden als ‘bang’ en ‘angst’ en ‘hoe lang nog’. Sommigen maken grapjes terwijl ze nerveus op de onderlip bijten.
Ik kijk er naar en vraag me af of dit de eerste is in een lange reeks aangekondigde aanpassingen. Ik vraag me tegelijk af hoe je kan bouwen in en aan een organisatie als je een aantal mensen gedag moet zeggen. Motivatie is een belangrijke drijfveer. In een organisatie waar veel afhangt van de mens die het werk uitvoert is dat misschien het laatste dat je weg moet halen maar soms kan het niet anders. Pijnlijk en verontrustend.