Toen wij laatst ons detoxweekje hadden, was honing een van de producten die we nodig hadden. Niet zomaar honing maar rechts en koud geslingerde. Kom daar maar eens om. Het lukte Vriendin om een potje te bemachtigen maar hoe we ooit die koude honing uit het potje krijgen? Daar breken we nog steeds onze hersens over. Maar dit gaat dus over honing. De zin en onzin van honing.
In het programma Keuringsdienst van Waarde onderzoeken ze wat nu biologische honing is, want honing in in principe toch altijd biologisch? Er komen diverse mensen aan het woord die stotterend beamen dat het wellicht een onzinnige benaming is. Toch is er een biologische tuinder die zijn buien honing laat verzamelen van onbespoten bloemen en vruchten. Hij mag zijn honing officeel niet ‘biologisch’noemen omdat het in Nederland niet te controleren is. Om de term ‘biologisch’ toe te voegen aan je potje, moeten bijen de kans nooit hebben om ook bespoten bloemen te bereiken. Dat kan in ons dichtbevolkte en dichtbebouwde landje niet.
Er is in ons land slechts 1 honingfabriek. Dus alles van rechts, links, warm tot koudgeslingerd, komt uit 1 fabriek. Daar staan dus mensen rechts te draaien en de week daarna weer links om de juiste honing te slingeren.
Uit het onderzoek van de keuringsdienst komt ook naar voren dat in elk potje honing, plastic deeltjes zitten. Nu neem ik aan dat we het niet over vuilniszakken hebben maar toch. In de zogenaamde biologische honing zaten de meeste deeltjes. Plastic afkomstig uit de omgeving waarin we leven en ademen.
Ik vind het niet gek dat ik de honing niet uit het potje krijg. Koud geslingerd plastic wordt nooit vloeibaar.