Vorige week waren we op bezoek en daar was ook D, een klein jongetje van twee, die onze harten verovererd heeft. Kleine D. had een radiografisch bestuurbare auto. Je kon voor- en achteruit, op z’n kop, draaien. Er branden lichtjes en dat ding bleef maar gaan. Ik mocht ook van D. Mijn hart ging nog meer open want dit was een heimelijk verlangen. Toen zus A. vertelde dat dat ding 5,99 kostte bij de Action…
Als je diep, heel diep, in mijn hart kijkt zit daar nog steeds dat kleine meisje, dat jongensmeisje, dat natuurlijk nooit dat speelgoed heeft gekregen maar dat zo graag wilde. Een radiografisch bestuurbare auto. Een racebaan met elektrische weet ik veeltjes.
Een drumstel. Nog zoiets. Een drumstel heb ik eerlijk gezegd ooit op een zolder gehad maar ik durfde er gewoon niet op te spelen. Te bang voor het geweld, de buren, het falen, het verlangen dat ingeruild ging worden voor teleurstelling… Ik kon het niet. Maar oh, wat zou ik blij worden van een drumstel. Je hebt tegenwoordig ook kleine elektronische drumstellen met een oortelefoon en stokjes. Wel stokjes natuurlijk. En je kan het gewoon stiekem kopen, niemand weet dat daar een oudere dame achter zit die heus nog wel goed bij zinnen is.
Maar ik doe het natuurlijk niet.
Natuurlijk niet.
Ik ben een vrouw van middelbare leeftijd.
Ik ben volwassen.