We rijden naar het strand op een bewolkte vrijdagmiddag. Terwijl wij de auto parkeren zien we een jong stel lopen, aan de lijn een jonge Shiba Inu. Wij kraaien van plezier.
Op het strand laten we Ami los en wandelen wij met haar mee. Heel in de verte zien we de jonge Shiba pup ook los lopen. Wij, de bazen, lopen elkaar tegemoet. Ik wil niet veel zeggen maar heb je ooit die beelden gezien van mensen die van elkaar houden en op elkaar afrennen, waarbij meestal de man, het meisje optilt en haar rond zwiert en zwiert en zwiert?
Zo ongeveer lopen wij op elkaar af. Onze glimlachen zijn van kilometers ver zichtbaar. Zo meteen zouden wij getuige zijn van twee Shiba’s die elkaar ontmoeten en elkaar herkennen in wie ze zijn. We stellen ons nog net niet aan elkaar voor. De jonge man vraagt of wij afgelopen zondag wellicht ook op het strand waren. Vriendin knikt. Hij zegt dat hij nog dacht: ‘Gelukkig, nog zo’n gek stel die een Shiba gewoon tegen alle regels in, los laat rondlopen.’ Terwijl wij elkaar in de nek blijven kwijlen lopen de hoofdpersonen in kwestie geïnteresseerd op elkaar af. Maar verder gebeurt er niet zoveel. Ami ruikt aan Priscilla’s poepertje en Priscilla is nog te jong om een poepertje te herkennen. Ze gaan hun eigen weg. Ami loopt springend de vlokjes schuim achterna en heeft grote pret in haar unieke eentje. Priscilla verkent de wereld en de baasjes praten, zij praten over Shiba’s. Het karakter, de slimheid, de arrogantie, het sociale, de nepfokkers want Priscilla had een foute.
Het erge is, we houden niet op met stralen. Alsof de keuze voor een Shiba ons grote mensen heeft gemaakt, uitverkorenen. We worden plots wat ongemakkelijk van ons eigen idiote gedrag en mompelen dat we weer verder gaan, (terwijl we dat eigenlijk niet wilden, we wilden terug, naar een terras, naar een wit wijntje) en we nemen afscheid. Op dat moment nemen Ami en Priscilla zich voor om toch met elkaar te spelen.
Wij bazen zijn inmiddels ver van elkaar verwijderd. Ik fluister: ‘Houd die arrogante kut-hond bij je’.