Dit is onze Shiba, Ami, na het enerverende bezoek aan de dierenarts. Niets vermoedend sprong ze in de auto bij Vriendin. Er zou ook niets ergs gebeuren maar vertel dat maar eens aan een Shiba. De drama-queen onder de honden.
In haar jonge leventje is ze al twee keer eerder bij de dierenarts geweest. Daar zijn ze inmiddels voorbereid op de komst van een Shiba. Dat wordt krijsen zonder weerga. Zonder enige reden ook.
Kwispelen
Als Vriendin voor de receptie wacht, staat Ami kwispelend naast haar. Ineens, uit het niets, komen er beelden van weleer terug in haar hondenkop. ‘Wacht even, deze plek ken ik. Daar staat een mijnheer in witte jas. Die aan mij plukt en slijmt met snoepjes. Die mij prikt. Wegwezen.’
De staart gaat tussen de benen en ze draait zich om naar de uitgang. De riem trekt strak, Ami trekt nog harder tot ze doorheeft dat ze deze strijd gaat verliezen.
Binnen staat de artsenbrigade haar op te wachten. Met muilkorfje om haar het bijten te beletten. Het allerergste zijn de nagels die geknipt moeten worden. Ze krijst, jankt als een malloot.
Natuurlijk
We begrijpen heus wel dat een prikje niet leuk is. Soms mag je ook heus wel krijsen. Maar nagels knippen? Zelfs als wij voorzichtig vlooiendruppels in haar nek druppelen, maakt Ami aan de hele wereld kenbaar dat ze onheus en hondonvriendelijk behandeld wordt. Een aansteller is het. Ineens herinner ik me hoe ik als kind het ook op een krijsen zette als mijn moeder met het nagelschaartje aan kwam lopen. Of haren wassen, ook een ramp in mijn ogen.
’s Avonds is Ami uitgeput van alle indrukken. Weer een trauma erbij. Het is niet eerlijk. Ze heeft zoveel nagels om te knippen.
1 reactie
Onze vorige hond ging twee blokken voor de dierenarts al plat op straat liggen. Dan moest ik sleuren.