We hebben sinds gisteren twee logeetjes. Lola en Puk, de buurhondjes zijn een weekje bij ons. Ami wist van niks.
De honden vinden elkaar aardig. Als ze elkaar zien op straat wordt er druk gekwispeld, zelfs door Ami en dat mag een klein wonder heten. Niet dat Ami nooit blij is maar ze is een kei in negeren en d’r kop omdraaien.
Als de hondjes binnenstormen, nog totaal onwetend van het feit dat ze moeten blijven, rennen ze op de lege etensbak van Ami af. Dat is Ami teveel. Ze geeft een snauw en je weet, de kaarten zijn gedeeld.
Vijf vrouwen in ’the house’
Hoe zal dit gaan? Vijf vrouwen in het huis? Elk een eigen mandje (tenminste: drie van hen). De mandjes staan zusterlijk naast elkaar en Lola en Puk maken graag gebruik van alle mandjes. Ami ligt op gepaste afstand en speelt de ongenaakbare. Zelfs als de hondjes op haar plek op de bank liggen, lijkt ze haar schouders op te halen. Eigenlijk is Ami niet anders dan anders. Ze wiebelt nog steeds arrogant met haar kont en lijkt een stuk groter met het kleine spul om haar heen. Als een koningin heerst ze over de landerijen. Ze aanschouwt en beschouwt.
Ontwaken
De eerste nacht was het toch even afwachten maar we hebben niets gehoord aan geblaf, gejank, getut. Als ik vanochtend de kamer binnenkom kijken Lola en Puk mij aan. Op mijn ‘goedemorgen schatjes’ kwispelen de staartjes heen en weer. Wat een begroeting. Ami doet niet eens haar ogen open als we de kamer binnen komen dus dit is een leuke verrassing. Zo kan het dus ook gaan met honden en baas.
Inmiddels hebben Lola en Puk elk plekje van de bank verkend. Heeft Puk een kontje nodig om er op te komen en weet dat ook duidelijk te maken. Heeft Lola geaccepteerd dat haar baasjes er even niet zijn en lijkt zich te schikken in de rol van logé.
Nu het hondenspul in de auto en Monster onveilig maken.
1 reactie
Straks zal ze onder geen beding toegeven dat het toch wel heel gezellig was als ze weer terug naar hun eigen baasjes zijn.