Na een verhuizing naar een nieuwbouwhuis of -appartement blijven er altijd wat van die pietepeuterige ieniemieniedingetjes over die nog even gedaan moeten worden.
Zo hangt er in onze badkamer een grote spiegel. Het element dat de spiegel verwarmt en zorgt dat het niet beslagen raakt maakt een vierkant van ongeveer zestig centimeter ‘vrij’. De spiegel hangt hoog. Om in het vierkant te geraken moeten we dan ook springen. De aanblik die we dan krijgen is van korte duur. Als ik meld dat ik het toch wat eigenaardig vind dat de spiegel op die hoogte is bevestigd haalt de badkamermijnheer de spiegel van de muur. Op de tegels staat met zwarte stift geschreven: 2 meter 10. De monteur is verbaasd. Die hoogte komt niet overeen met de maten in de offerte. Waarom is dat gedaan en hoe dan?
Natuurlijk is er een oplossing. Twee tegels eruit, nieuwe er in en spiegel lager hangen. Het wordt allemaal geregeld.
Binnenkomen
Ondertussen is er een ander probleem omdat niemand meer het gebouw op de bedoelde wijze binnen kan komen. De deur gaat niet open. De bel beneden doet het ook niet. Dat resulteert meerdere malen in een roepen van mij door de videofoon terwijl er boven op de deur geklopt wordt. Een idiote indruk maak ik zo als ik al schreeuwend de deur open. Omdat ik ook pakketjes verwacht hang ik beneden een briefje op, dat ze moeten bellen en vooral niet aanbellen en vertrekken met ‘de bezorger trof niemand thuis’.
Beetje stoffig
Natuurlijk weet ik ook wel dat je tegels niet als stickers van een muur verwijderd. De man haalt alle spullen uit de badkamer, legt handdoeken voor de deur en mompelt ‘stof’. Het kwartje valt. Ik hoor het slijpen van de slijptol. Als de man later de gang instapt zie ik een mist van stofdeeltjes door de badkamer dansen. Ik word gebeld en neem de lift naar beneden. Pakketje 1 is gearriveerd. Pakketje 2 is belangrijker. Levertijd: voor einde van de dag. Dat is lekker duidelijk. Ami moet toch plassen. Ik trek haar met gepaste haast door de storm en na de poep en plas snel ik naar het huis.
De badkamerman lacht me toe. De twee tegels die ik had klaargelegd zijn weliswaar wit maar niet het wit dat het zou moeten zijn. Ze zijn ook mat. ‘Dat hoort niet’, zegt de man, ‘je hebt glimmende’.
‘Dit zijn de dozen tegels die zijn achtergebleven in het huis’, stamel ik. Hij vertelt dat in iedere woning minstens 1 doos moet achterblijven met tegels voor eventuele vervangingen. Waarschijnlijk hebben de tegelzetters op goed geluk overal een doos neergelegd. We pikken de juiste tegels bij de buren.
Vloeren leggen
Omdat de vloerenlegger te weinig vloer had besteld moeten er in het rommelhok nog wat planken worden gelegd. Het is een rommelhok. Daarvoor wordt het ook gebruikt. Twee uur ben ik bezig om alle rommel uit het hok te halen voor twee lullige plankjes.
De badkamermijnheer gaat weg. ‘Morgen komen we de spiegel weer ophangen’, zwaait hij. ‘Houdoe’. Hij komt uit Houdoeland. Als ik de deur van de badkamer open zie ik door een waas onze schoongemaakte badkamer. De witte mist zit overal. Met frisse tegenzin vul ik mijn emmertje. Er wordt gebeld. Pakketje twee.
Moedeloos staar ik naar de twee pakketten waar een gewoon mens op een gewone dag heel blij van zou worden. Maar er moeten dingen in elkaar worden gezet. Dat lukt me alleen als ik uitgerust, goed gemutst en voorbereid op tegenslag aan de gang kan gaan.
Het is beter even te wachten.