Provinciale Verkiezingen

Ik heb niet gestemd. Laat ik het maar direct vertellen. Wel getwijfeld, want is het naast een groot recht ook niet een plicht? Maar ik heb niet gestemd. Voor het eerst in mijn leven.
Ik stemde altijd PvdA, soms een uitstap naar wat linkser maar meestal bleef ik trouw. Maar de liefde is over wat mij betreft. En, als ik de uitslagen moet geloven, ook voor heel andere kiezers. De PvdA heeft heel verloren. De VVD bijna niet. Hoe komt dat, als je samen ergens verantwoordelijk voor bent, dat de één wel verliest en de ander niet?

De VVD heeft zelfs niet echt geleden onder de stroom van ‘akkefietjes’ die de laatste maanden in het nieuws kwamen. Een verslaggever zei hierover:  ‘Waarschijnlijk zitten VVD’ers hier niet zo erg mee’. Dat is veelzeggend als dat zo zou zijn. Rutte straalt als altijd en, nu nog steeds de grootste partij van Nederland, wie kan het hem kwalijk nemen?

Ik ben het allemaal zat. Die gezichten, die woorden, het spel, de lachjes, de steken onder water, de scheiding in het haar van Roemer. Het kabinet hoeft van mij niet naar huis want wat schieten we er mee op? Met deze versplintering kan het eigenlijk elk kabinet zijn: we moeten het echt samen doen, dus ga daar dan vooral mee door. En stop  met lachen als er niets te lachen valt. Je kan nog zo’n goede debater zijn maar wie ben je als mens, als man of vrouw achter die facade van Politicus. Daar draait het toch om. Hoe voorkom je die eerste leugen? Hoe blijf je geloofwaardig? Hoe beloof je iets dat je na kan komen?