We hebben sinds lange tijd weer eens een kaartavondje afgesproken met zussen en aanhang. Altijd leuk en gezellig, dus dat zou het vast weer worden. Dat werd het ook hoewel de avond nou niet overliep van enige samenhang en diepzinnige gesprekken. Sterker nog, we constateerden een paar keer die avond dat iemand soms iets zei, van wel of weinig betekenis, maar dat er niet gereageerd werd. Opmerkingen bleven in de lucht hangen.
Zo wilde ik zelf een duit in het zakje doen met de opwindende opmerking dat ik ook een beetje pijn in mijn rug had. Niets. Nada. Men keek naar de kaarten alsof daar de toekomst in voorspeld stond. Dus zei ik zelf maar: ‘goh, is dat zo. Ja dat is zo’. Ze keken mij aan, had ik iets gezegd dan? Het gebeurde nog een paar keer (gelukkig ook bij anderen anders zou je toch gaan denken). Alsof iedereen een eigen kompas had met richtingaanwijzing voor één aandachtsgebied en dat was nooit dezelfde als die van een ander.
We hebben besloten om die avond elkaar ook maar te ‘whatsappen’. Ten eerste kan je direct zien of iemand het gelezen heeft, wat fijn, en er komt antwoord. De ‘appjes’ vlogen de kamer door.
‘Wil je nog wijn’.
‘Ja, graag’.
‘Leuke jurk heb je aan’
‘Dank je’
‘Fold”
‘Check’
‘Moeten we vaker doen’.
‘Ja, gezellig’.