Mannen en vrouwen die zich transformeren tot pop. Die honderdduizend dollars spenderen aan operatieve ingrepen om een net zo’n leeg gezicht als een pop te krijgen. En op de een of andere manier wordt de inhoud van zo’n persoon vanzelf leeg, een gevulde stro-pop.
Gisteren bleef ik hangen bij een documentaire hierover. Ik zie een jongen die in niets meer lijkt op degene die hij was. Een opgepimpt hoofd, opgeblazen wangen, zelfs zijn spieren in de borst en armen zijn nep. Hij ziet eruit als de Ken van Barbie maar dan versie 3.0 of zo. Als hij even later met zijn vrienden zwemt in zee, is hij moe. ‘Ik kan niet meer’, zucht hij, ‘die spieren van mij zijn ook maar nep’. Hij bezoekt een plastisch chirurg omdat hij zich een sixpack wil aanmeten. Hij heeft het getekend, zodat de arts precies weet wat hij moet doen. De arts spreekt hem serieus toe, dat hij nog niet weet of hij dit gaat uitvoeren. Natuurlijk gaat die arts het uitvoeren. Money, money, money.
Een meisjespop wordt zakelijk gemanaged door haar moeder. De moeder weegt de pop, doet het haar, en geeft haar sporttrainingen. Ze kunnen er helaas nog niet van leven, verzucht de moeder. Maar dat gaat komen met meer dan een miljoen volgers op You Tube. Daar zien we inderdaad fans die gek van vreugde zijn omdat ze zich zo enorm geïnspireerd voelen. De meisjespop wil werken want ze heeft geld nodig. Maar ze wordt nergens aangenomen. De man van de garage kijkt naar haar alsof hij een geest ziet. Ze wil bij hem achter de receptie staan. Misschien zou ze een speelgoedwinkel moeten proberen?
De wereld van Ken en Barbie. Een plastic wereld. Mijn wereld nog niet gelukkig. Maar daar moet je wel je best voor blijven doen vrees ik.