Kijk ze nu toch eens schattig bij elkaar liggen. Perfecte harmonie. Lijkt het. Boris ontbreekt op deze foto, want dit weekend waren er drie honden samen. Mooi om te zien hoe ze buiten hun uiterlijke verschillen, ook innerlijk er hele andere manieren op na houden.
Die kleine is van ons. De grote is Max. Max is een lieverd. Net zo oud als Ami gedraagt hij zich nog wel als een jonge god. Ami is oud geboren, zeggen wij wel eens al verrast ze ons soms ook met een dolle-dwaze ren-actie.
Rust en reinheid
Dat past het beste bij Ami. Als de schone, spierwitte Max in het water duikt en er bijna zwart weer uitkomt, haalt Ami haar neusje op. Zij doet alleen aan pootjebaden. En ze wil rust. Daar is Max weer niet van. Met zijn grote hondenlijf werpt hij zich op Ami die alleen maar licht geïrriteerd haar bovenlip optilt. Geen fijn plaatje kan ik je zeggen.
Toch weten alle drie de honden, in de grote tuin, hun eigen plekje te vinden. Als we gaan wandelen laat Ami weer haar fijne Shiba-karakter zien. Terwijl de andere honden vooruit rennen en blaffen van plezier gaat Ami pontificaal voor de brug zitten. ‘Doorlopen’, zeggen we tegen elkaar, ‘dan komt ze wel’. En inderdaad, soms komt ze wel maar soms komt ze ook helemaal niet. Zo rent ze een terrein op waar een man net het hek wil sluiten. Hij wacht geduldig terwijl wij Ami lokken met roepjes en snoepjes. Ze komt niet. En wat niet hoort doen we onder die druk toch: we gaan haar halen.
Correctieriem
Ze gaat even aan de correctieriem. De riem die wat strakker om haar nek gaat zitten als ze trekt. Het helpt. Ze loopt keurig en parmantig naast ons. Zo’n riem moeten we ook hebben.
In de grote Vogelkelder in Den Haag, een paradijsje voor kinderen en dieren, laten we ons informeren over de riem. Het meisje schudt haar hoofd. ‘Het helpt wel’, zegt ze, ‘zo’n riem, maar je hondje wordt er geen ander hondje van. Honden snappen niet wat je wilt, ze snappen alleen dat het pijn doet als ze trekken. Ze worden angstig. En jullie hondje, die moet je gewoon laten zijn wat ze is. Een Shiba.
Beschaamd bieden we ons excuus aan, aan Ami. We kopen de lekkerste snoepjes die er zijn en we huppelen de winkel uit.
Pleasen
Zo erg is het ook helemaal niet, dat gedrag van onze hond. Ze luistert best wel. Best wel. Ze is lief enzo. Super makkelijk als je niet teveel van haar vraagt. En waarom zullen we iets van haar vragen als ze al zo veel geeft?
Als we haar roepen, komt ze, niet gelijk maar ze komt uiteindelijk wel. Als ze moet wachten, wacht ze. We komen er samen wel uit.
Ami heeft twee vrouwtjes die graag pleasen. Die vrouwtjes hebben een hondje gekozen dat niet de minste behoefte heeft aan pleasen. Het is wat het is. En stiekem, houden wij er van.
Zij doet immers alles waar wij slechts van kunnen dromen. Zij is zichzelf.