Gisteravond gaan we met de familie van T. moeder ophalen in het verzorgingshuis om te gaan eten bij de Chinees. De Chinees zit op loopafstand en dat is fijn want moeder kan alleen nog met een rolstoel vervoerd worden. Haar een auto in en uit tillen is onmogelijk gebleken. Vooral omdat moeder niet meer meewerkt en niets is zwaarder dan trekken aan onwillige mensen.
We zitten. Het is gezellig. Moeder vindt het gezellig, bijna de hele club bij elkaar. Bijna, maar dat heeft moeder niet door. Tijdens het hoofdgerecht geeft moeder al aan dat ze naar de wc moet. Wij weten allemaal dat dat niet kan maar moeder niet. De dochter probeert haar af te leiden. Dat helpt voor dertig seconden. Even overwegen we om het dessert over te slaan maar moeder wil een ijsje. En naar het toilet. Drie man sterk gaan het proberen. De rolstoel rolt niet makkelijk over het zwaar rode tapijt en de tafeltjes staan dicht bij elkaar. Te dicht. De zaak wordt een beetje verbouwd zodat de flinke rolstoel er langs kan. Bij het toilet aangekomen blijkt de toegang te smal en is er maar één oplossing, moeder moet even omhoog, twee stappen doen… Moeder verdomt het.
De ploeg is weer terug aan tafel. We zitten nauwelijks of moeder zegt: “we kunnen toch wel even naar de wc?”
De dochter legt de poging uit. “Jij wilde niet opstaan”, besluit ze. Moeder kijkt haar ongelovig aan. “Stom wijf”, zegt ze over zichzelf.
Maar moeder blijft moeten. Twee dochters en een kleindochter kijken elkaar bemoedigend aan en ondernemen de tweede poging.
Laat ik kort zijn. Het is gelukt. Terug aan tafel zie ik aan dochters en kleindochter dat het één groot avontuur was. De zweetdruppels staan op hun neuzen en kleindochter krijgt de slappe lach. Ze probeert te omschrijven hoe het er aan toe ging. Hoe zij als drie acrobaten met vereende krachten moeder omhoog hebben gesjort…. meer wil ik niet weten.
Een beeld dat nooit meer van kleindochters netvlies af zal gaan. Dat hoeft ook niet. Zoals de kleinzoon later op facebook schreef: ‘Want hoe ouder mijn oma word hoe leuker, gekker en grappiger :)’
6 reacties
Lees het nu pas dus een late lach op mijn gezicht 🙂
ja herkenbaar, ook die humor
maar ook…. erg pijnlijk
herinneringen op mijn netvlies
In het Chinees is plassen “niào”.
Struisvogel is “tuó nião” .
Weet je zeker dat oma moest plassen en geen struisvogelbiefstuk wilde?
O, ja dat wilde ik ook nog zeggen.
Dat is toch HUMOR!!
Wat een mooie verhaal. Jammer dat de NS de plaszak niet commercieel heeft uitgevent, dat zou ook een oplossing zijn geweest.
Moeder vond het gezellig,kleinzoon heeft het naar
zijn zin gehad. Waar maken wij ons dan druk om.
Hier krijg je toch een warm gevoel van!!!