Ik heb me verslapen. Daarvoor moeten rituelen wijken. Dat is lastig, vooral voor mij. Minder tijd om koffie te drinken, minder tijd om kleding te zoeken, om mijn haar te doen. Mijn hele dag is dan eigenlijk al ‘voorbij’.
Ik heb dus ook geen tijd om mijn pilletjes allemaal in te nemen. Allemaal? Ja, het worden er eigenlijk wel wat veel voor een doorsnee mens. Ik doe de pilletjes los in mijn colbertzakje, om ze later op de dag alsnog in te nemen.
Na de vergadering pak ik ze uit mijn zak en in mijn handpalm liggen wat gekleurde pilletjes. A. kijkt er naar. ‘Wat is dat nou’, vraagt ze.
‘Mijn pilletjes, mijn overlevingspakket’, antwoord ik.
‘Maar dan functioneert het weer’, vraagt A.
‘Ja’, zeg ik. ‘Kijk, één voor een ontsteking, twee om leuk te leven, één om iets te verlagen, één om iets te verhogen en omdat ik er twee heb om te leven moet ik deze slikken omdat mijn maag dat niet allemaal kan verwerken.
Ze kijkt me hoofdschuddend na. Sommige dingen moet je gewoon maar thuis laten.