We maken van alles mee in het leven. Niemand komt ongeschonden de jaren door. Maar hoe gaat het? Je huilt even, verbijt je, je haalt machteloos de schouders op en je gaat door met het leven. Soms vraag ik me af waar al die pijn blijft of is het gewoon echt over en weg?
Je ouders overlijden, je huilt en gaat verder. Je relatie eindigt op een manier die je niet voor mogelijk had gehouden. Ziektes die ons overkomen. Je verliest iemand of iets? Je gaat door. Totdat…
Er weer iets gebeurt zoal het overlijden van de moeder van Vriendin of de moeder van een ander, een begrafenis waar je bij aanwezig bent. Het leed van anderen. Daar wordt de pijn weer even aangeraakt en herkent. Dat wil je niet, maar het verdriet weet de weg in je lijf. Weet perfect waar het restverdriet waar je niets mee kon, zich ophoudt. En dan voel je het weer, niet een beetje maar alle weggestopte tranen dringen bij de deur. Het moet er uit. Kan er niet uit. Je gaat niet brullen als het jouw ‘feestje’ niet is en al was het dat wel: dan nog niet. Een kloppende kluwen en te veel om geluid aan te geven.
Je slik en zucht het weg en … het zakt weer terug in de beschutting van de eigen haven waar het water tegen de muren bonkt. Tot er weer iemand averij oploopt.