Ik weet het, geen mens is er ooit meer opgeschoten, met piekeren. Denken heeft zin, nadenken, maar piekeren is een volkomen nutteloze bezigheid. En toch pieker ik omdat ik over sommige dingen niet na kan denken. Ik lig wakker van onrust, spanning in mijn lijf en in mijn hoofd en beelden die ik niet los kan laten. Van weer een journalist die onthoofd wordt door een man waarvan we de identiteit niet mogen weten. Van een man die Obama verantwoordelijk houdt voor de acties die het gevolg zijn van Amerika’s bemoeienis.
Ga een praten met elkaar.
Dat stadium zijn we voorbij vrees ik en dat maakt dat ik en de wereld om mij heen, zich machteloos voelen. Een enge wereld is het die we zien ontstaan. Een wereld waar we geen grip op krijgen behalve misschien wel straks genadeloos toe slaan. Dat te doen wat we nooit wilden. Mensen uitsluiten, groepen nog verder van elkaar af plaatsen en niemand meer vertrouwen.
Jullie schieten er ook niets mee op, dat gepieker van mij. Een vriendin blogde over mooie liedjes om in ieder geval in je hoofd en hart weer iets van lichtheid te voelen. Ik kom niet verder dan:
Ik geef je een roosje, mijn roosje
ik geef je een roos elke dag
En misschien is dat zo gek nog niet.