Het valt niet mee om de figuurlijke pen op te pakken. Spanning voel ik zelfs. Mijn ‘regelperdag’ is het natuurlijk gemak even vergeten. Uren, dagen, weken, tijd verglijdt.
Mijn eerste chemokuur-prognose verliep iets anders. Niets ‘dipper’ na een week maar ‘dipper’ na 1 dag. Voor drie weken lang. Drie keer opgenomen geweest in ziekenhuis tot de brand weer even geblust was. Vandaag een redelijke dag waar ik matig vertrouwen in heb. Mijn lijf en ik. Het lijken tegenpolen.
Eén keer in het ziekenhuis was ik ‘covid-verdacht’. De test gaf wel negatief aan maar om het zeker te weten moest er nog wat gebeuren. Dus zo werd ik met een enorm wit laken om me heen, als de Phantom of the Hospital naar de scanruimte gereden. En vanuit de deuropening werd me al schreeuwend gevraagd wat ik wilde eten. Geen toilet maar een po. Even slikken voor deze ziekenhuis-neuroot.
Schoenen aan of uit
Als je met schoenen aan het ziekenhuis binnenkomt, ben je gast. Als je op je sloffen geparkeerd wordt voor een nieuwe scan-ruimte, ben je bewoner. Wat een verschil. Weg mogen en kunnen of blijven. De ogen boven de mondkapjes van ons allen, hebben eenzelfde blik. Ik denk dat ik ‘help’ uitstraal.
De volgende kuur is een week uitgesteld en daar ben ik blij mee. Even voelen hoe het is om bijna normaal te voelen. De sneeuw maakt plaats voor de zon en wat verlang ik naar de zon. Op mijn gezicht, mijn buik. Warmte. Warmte ontvang ik nog steeds zo veel en vaak. Mijn vensterbank staat opnieuw vol met lieve kaarten van hele lieve mensen die me niet vergeten. Ik vergeet hen ook niet. Ook lieve berichtjes van bijna vreemden maar toch ook weer niet. Omdat je soms vriendschap voelt vanuit een andere dimensie.
Uitdaging
De grootste uitdaging voor mij is om te leven in het moment. Dat heb ik nooit gekund. Gisteren was er altijd en morgen klopte aan de deur. Het hier en nu maakt me onrustig maar het is ook een leerschool. Adem in en uit. Zoiets. Vertrouwen. Liefde.
5 reacties
Wat een super stuk weer! Ben altijd blij als je weer iets hebt geschreven.
De zon schijnt vandaag speciaal voor jou!
Gewoon lekker in gaan zitten!
Even geen chemo! Echt hoera!!!
Het is even leven in een soort niemandsland waar de houvast ver te zoeken is.
De volgende kuur is een week uitgesteld en daar ben ik blij mee schrijf je.
Ik kan me dat goed voorstellen als je er zo rot van wordt.
Laat de zon en het verlangen ernaar je gezicht en buik maar verwarmen.
Dat de volgende kuur wat milder voor je mag zijn qua bijwerkingen
Prachtig omschreven. De laatste zinnen had ik kunnen schrijven. In het moment leven vind ik ook moeilijk maar is zeker nu voor jou o zo belangrijk. Ik schenk je veel warmte. Carpe Diem. Lieve groetjes Tamara
Het schrijven ben je niet verleerd. ‘ ik denk dat ik help uitstraal’ treffender kan het niet. Ik wens je een mooie warme week toe in alle opzichten.