Pesten

Van de week zag ik een documentaire over pesten in Amerika. Van de vijf kinderen in de documentaire hadden er drie inmiddels zelfmoord gepleegd. Vreselijk. We zien een jongen die alles tegen heeft en dus een makkelijk doelwit is en wordt van vette, uitgezakte Jongetjes. De jongen in kwestie heeft hele dikke lippen, zijn ogen staan scheef en hij draagt een montuur met dikke glazen. Zijn ouders trekken hem daarbij kleding aan die het aanzien niet verhogen.
Zijn zusje is bang om zelf gepest te worden als zij op dezelfde school komt, want, zegt ze: “ze vinden je gewoon eng”. Het jongetje hoort haar aan. Zijn vader adviseert hem om er op los te slaan. Het jongetje hoort hem aan. Zijn moeder zegt: “die jongens zijn jouw vrienden niet”.
Het jongetje vraagt: “als dat mijn vrienden niet zijn, wie dan wel?”
De moeder zwijgt.
We zien de schooldecaan die op zo’n onbenullige manier reageert op het gepest, dat je je afvraagt of zij ze wel op een rijtje heeft. Het gevoel dat mij bekruipt is er een van afschuw. Als ooit deze jongen uitgroeit tot een jonge man die in staat is tot iets vreselijks, dan begrijp ik dat. Gekmakend die plastic maatschappij. Niet allen in Amerika, helaas ook hier.

Waar zijn de helden die niet meelopen? Was ik, zo’n held? Jij? Je zal de ouder zijn van een kind dat niet zo ‘gelukt’ is. Hoe ga jij er mee om? Ik heb de antwoorden niet.

Later in de documentaire, als de jongen vertelt over meisjes, dan breekt even zijn gezicht open en lacht hij. Die lach is zo ontroerend mooi dat ik tranen in mijn ogen krijg. Wat een mooi mens. Wat jammer dat wij dat pas zien als we zelf uitgepest zijn en het te laat is.

Dezelfde avond hoor ik dat in India jaarlijks 7000 jongeren zelfmoord plegen omdat de schoolresultaten tegenvallen. En zij daarmee hun ouders. Nu geloven deze jongeren dat ze meerdere levens hebben en dat het volgende beter kan worden…
Maar wat als je maar 1 leven hebt?