Gisteravond tijdens een etentje met onze homovrienden komen we op ‘coming out’. Ieder van ons heeft zijn/haar eigen verhaal en heeft daar stappen in moeten nemen, consequenties moeten aanvaarden om uiteindelijk, daar zijn we het mee eens, gelukkig te zijn zoals we zijn.
Een van de twee vrienden vertelt een verhaal over zijn werk. Hij is directeur van een gemengde basisschool.
Die week komen er een paar meisjes, giechelend, naar hem toe.
“Hai mees”.
“Hai meiden, zeg het eens”.
“Mees”, zegt een Marokkaans meisje, “bent u getrouwd”?
Mees even stil. Wat willen ze hiermee, wat wil hij hiermee?
“Ja, ik ben getrouwd,” zegt hij naar waarheid. De meiden giechelen nog meer.
“Met een vrouw?” Nu komen ze niet meer bij.
“Nee, ik ben met een man getrouwd. Wat vinden jullie daarvan?”
“Dat wisten we wel”, zegt de grootste, “daarom zijn Soekri en Dabhia van school gehaald.”
De bel gaat, de meisjes zwaaien gedag en rennen naar binnen.
Hij blijft nog even staan en laat het tot zich doordringen. Van school gehaald omdat hij homo is. Er was dat vage vermoeden aan het begin van het schooljaar waar hij liever niet bij stil had gestaan.
Het drukt.
Iets vermoeden heeft meer hoop in zich dan iets zeker weten.
2 reacties
mooi verwoord
Even de kantlijnen aanpassen en je hebt een dijk van een column, An!