Pauw is het mannetje

Pauw en Witteman. Gisteravond tenenkrommend. Albayrak was te gast, immers als vierde meestrijdend voor de politiek leider van de PvdA. De enige vrouw tussen drie mannen. Volgens de heren was dat al een score op zich. De PvdA laat zich toch voorstaan op de eerlijke verdeling tussen man en vrouw, zie de lijsten, vrouw, man, vrouw, man. En was het niet bijna voorspelbaar dat PvdA-leden voor een vrouw zouden stemmen? Pauw en Witteman waren zelfverzekerd. Albayrak weigerde toe te geven dat vrouw-zijn bepalend zou zijn voor de uiteindelijke winnaar van de strijd. Ik begrijp dat wel. Je wilt gekozen worden om wat je doet, niet om wat je bent. Maar, neemt niet weg, dat het een rol zou kunnen spelen.

Pauw accepteert geen Albayrak die niet ergens toegeeft dat het wel uit maakt. Hij maakt flauwe grappen. Ook over zijn belevenissen met Turkse vrouwen, die blijkbaar goed waren en het waar het er wel degelijk toe deed dat zij Turks waren. Dat was namelijk de tweede stelling; haar Turkse afkomst zou ook stemmen opleveren.

Zelfs toen Maurice de Hond ontkende dat, volgens zijn onderzoek, het inderdaad niet uit zou maken of Albayrak vrouw is, zelfs toen bleef Jeroen Pauw suggereren dat het wel zo was. Wat een zielige vertoning. Hoe de heren elkaar af en toe arrogant lachend aankeken, met onuitgesproken de woorden: ‘wij hebben gelijk’.

Albayrak was niet sterk. Humorloos. Ze had een punt en had die ook kunnen maken maar soms moet je stippellijntjes zetten en je mondhoeken krullen.

Pauw kon het niet laten om de verdere avond waar maar even het woord ‘vrouw’ voorkwam terug te grijpen en een sneer te geven richting Albayrak. Nee, Pauw was op een kleinzielige manier bezig zijn gelijk te halen. Dat is geen taak van een volwassen journalist. Als je niet persoonlijk wilt worden maak het dan ook niet persoonlijk. En grapjes maken over je avontuurtjes met turkse vrouwen als bewijs voor een stelling: puberaal en haantjesgedrag.