Gisteravond (vannacht) naar de live registratie van Pinkpop gekeken. Echt geweldig. Ik hoor bands waarvan ik de naam niet ken, maar wel flarden van nummers herken. Ik google ze en lees waar ze vandaan komen, wat ze hebben gedaan.
Ik ben nooit zo’n festivalganger geweest, grote groepen, drukte, kabaal. Niet echt iets voor mij. Maar live uitvoeringen van muziek: mooi. Het laat de artiest zien zoals die is.
Het heeft ook nadelen. Je hoort het direct als iemand gewoon niet goed zingt, tonen niet haalt, de adem niet heeft.
Wat me vooral raakt is de passie. De passie waarmee gespeeld wordt, muziek wordt gemaakt. De passie waar mensen door geraakt worden, onderling.
Ik had dat zo graag gewild. In een band zingen. Dat contact hebben met elkaar, die gevoeligheden delen. Het hoeft niet alleen maar in een band te zijn, alles waar je hart bij betrokken is en wat je kan delen, maakt het zelfde in mij los. Dat weet ik inmiddels gelukkig.
Of het nu passie in het schrijven is, in het lachen, in het samen zingen, werken.
Passie houdt ons levend.
1 reactie
Het was echt fantastisch om er bij te zijn. Je hebt helemaal gelijk, de ene band steeg voor mijn gevoel boven zichzelf uit en de ander zakte door het ijs. De passie was op zijn top bij de Foo Fighters… Je ziet die gasten genieten van het pure feit dat ze muziek mogen maken… echt heerlijk…