We hebben logees uit Limburg. De eerste keer een jaar geleden ongeveer, dat ze bleven slapen, ging T. ’s nachts haar bed uit maar halverwege de trap stond daar onze waakhond. Blaffend, grommend. 40 cm hoog maar hij hield stand. T. ook.
Dit keer zou het anders gaan zeiden we. Maar vanochtend heel vroeg toen T. wilde gaan plassen ging het weer mis. Ik werd wakker door een zenuwachtig: “Anja, anja, de hond…”. Ik ben mijn bed uitgesprongen, Bas tot rust gemaand en verteld dat het goed volk was. T. kon plassen en ik weer snel het bed in. Vijf minuten later moest ik ineens zo lachen. Het plaatje ging niet uit mijn hoofd. T. in haar niemandalletje op de traptree, bangig kijkend en onze olijke Bas kwispelend weliswaar maar toch… hield de wacht als of hij DE man in huis was. Dat was niet waar maar die ander sliep nog.
Pas op voor de hond
vorige blog