Gisteravond bespreken we de afgrijselijke aanslag in Las Vegas. Velen van ons stonden daar zelf een keer. Toch zeggen we: ‘Helaas wennen we aan dit soort tragedies’. De schrok van de allereerste keer is niet meer voelbaar. Maar is dat zo?
Laat thuis bekijk ik nog snel even het nieuws op mijn ipad. Ook over Las Vegas. Er staan foto’s online van de mensen die de aanslag niet overleefden. En die foto’s, die beelden van veel jonge mensen, mensen met partners, kinderen, ouders, vrienden… Al die foto’s. En dan komt het net zo hard binnen als de allereerste keer. Ik voel mijn hart bijna stuk slaan tegen mijn borst. Wat een verdriet weer.
Bijlmerramp
Vandaag is het 25 jaar geleden dat de Bijlmerramp plaatsvond. Beelden die je ook nooit meer vergeet. 25 Jaar, dat is een mensenleven. In die tijd zijn mensen geboren, getrouwd en ouders geworden. Bij RTL Late Night is een Surinaamse vrouw te gast. Ik val midden in haar verdriet, haar verhaal dat ze vertelt. Hoe haar jonge kinderen omkwamen bij die vreselijke vliegtuigramp. De woede die ze jaren heeft gevoeld. Boos op God. Want kwamen ze niet net uit de kerk? Hadden ze niet bewezen aan Hem dat ze goed waren, goede bedoelingen hadden als mens op deze planeet?
De woede verteerde haar van binnen. We zien foto’s van een jongen en een meisje. Haar jongen en meisje. Een jaar of tien oud waren ze, schat ik.
Moeder
En als ze vertelt zie ik hoe de moeder in haar tot leven komt. Hoe ze trots is op haar kinderen, op de prachtige dingen die ze zeiden, op de boodschappen die ze nog steeds ontvangt. En ze krijgt de tijd om te praten en ze heeft ook alle recht om te praten. Vijfentwintig jaar leed verdient een standbeeld.
Voorbij
De woede is weg. Op een dag werd ze wakker en keek in de spiegel. Ze zag een oude vrouw, een zombie. De haat had haar gezicht vertekend. Ze sprak zichzelf toe. ‘Stel dat je nog 40 jaar leeft. Wil je dan die 40 jaar op deze manier doorkomen, op deze manier jezelf kapot maken, je kinderen gedenken?’ De knop ging om. Er kwam weer een andere vrouw tevoorschijn. Ze leeft weer, nooit meer als de vrouw die ze was maar toch leeft ze weer zoals een leven geleefd mag worden. Haar verhaal moet anderen helpen. Tonen hoe sterk een mens is. Hoeveel kracht er schuil gaat in ons.
Mij helpt het. In nederigheid. Want ik weet niet hoe sterk ik zou kunnen zijn. Of ik die test kan doorstaan. Maar door haar en door al die gezichten van hen die er niet meer zijn en die ik niet ken, voel ik me geraakt. En zo moet het ook zijn. Er is tijd genoeg om te wennen aan slechtheid.