Zo zou het kunnen en moeten zijn en zo was het ook wel een beetje bij ons. Maar om dat ‘beetje’ gaat het nu net. Want post vermeerdert zich vanzelf als je er niets mee doet. Dus al dagen wezen we zwijgend naar boven. Naar die werkkamer waar inderdaad van die keurige mappen staan maar waar ook de stapels ongeordende post zich bevond.
We hielpen elkaar de trap op en uren later lag de vloer bezaaid met doorgescheurde bankafschrijvingen, aanstellingsbrieven, pensioenoverzichten, hypotheekakten van weleer, banken die niet meer bestaan, regelingen die niet meer gelden, belastingaanslagen die betaald waren, ongeopende blauwe enveloppen omdat alles ook digitaal binnenkomt, verlopen postzegels, bijspijkerpensioenen, ziektekostenverzekeringen, kopieën van kopieën, gebruiksaanwijzingen , cijferlijsten… Kortom: ons papieren leven.
Een vuilniszak vol. Maar wat doe je er mee? In mijn hoofd speelt zich een film af waar enge mannen nachten lang bezig zijn om de puzzel van ons verscheurde leven weer aan elkaar te plakken om zo controle te krijgen over ons. We besluiten om een dezer dagen de open haard nog één keer te gebruiken.
Herinneringen
Herinneringen komen voorbij. De eerste loonstrook, de aanstellingsbrief, de brief waarin ik als waarnemend coördinator Printservice een toelage krijg. Ik waarnemend coördinator Printservice? Ondertekend door de burgemeester, dus het zal wel. Maar ook verslagen van Bedrijfsmaatschappelijk Werk waarin staat dat het na een heftige periode met veel leed, weer een stuk beter gaat met ‘mevrouw’.
Een assessment waarin naar voren komt dat de persoon in kwestie talent heeft voor woorden en taal. ‘Zij is uitstekend gemotiveerd en werkt met voldoende nauwkeurigheid’. Zomaar een regel uit een functioneringsgesprek die ook zomaar elk jaar herhaald zou worden.
Mapje
Wat we over houden is één mapje. Met nog heel veel lege vakjes er in. Voor wat nog komen gaat. Ik word er blij van. Die avond zeulen we ook tassen met fotoalbums naar de afvalcontainer. Vergeelde foto’s van Eiffeltorens, boeken vol met plaatjes die het net niet zijn maar die wel een leven lang mee verhuisden. Nu niet meer. Het is genoeg.
Ik voel me opgeruimd.