De tijd van kerstborrels en nieuwjaarsrecepties breekt weer aan. Voor mij niet meer, maar de herinneringen zijn er volop. Ook het nieuws maakt melding van de tegenzin die mensen ervaren als ze weer eens naar zo’n feestje ‘moeten’. Want drank maakt meer kapot dan je lief is.

Eigenlijk zou een bedrijfsfeestje niet langer mogen duren dan een uur. Een uur houden we het nog wel vol om ons te gedragen zoals hoort en verwacht wordt bij je functie. Zolang het geen feestje wordt is het te behappen.

Cateringborsten

Want als de drank is in de man (of de vrouw) gebeuren er dingen die je liever niet ziet. Zoals de geile blik van een financieel directeur die nog net niet kwijlend de prachtige cateringborsten van Nel bewondert. Of de directeur die zijn colbertje uitdoet en zich met natte plekken onder zijn armen de dansvloer op begeeft. Een handje onschuldig op de rug van de secretaresse. Trek het colbertje uit en laat het masker vallen en we zien plotseling wie er werkelijk aan de touwtjes trekken.

Geheime relaties

Zo ontstaan er relaties op de kerstdansvloer of wordt een relatie ineens zichtbaar. ‘Huh, zag ik Hans van de boekhouding nou net met Mieke van HR zoenen?’ Of ‘heh, hij is toch getrouwd?’
Maar natuurlijk zijn bedrijfsfeestjes feestjes zonder partners. Zonder eigen partners dan. Stille meisjes veranderen in feestgeiten die blèrend in nekken hijgen. Hoe verging het mij op dat soort feestjes? Meestal in het begin nog wel enthousiast maar naarmate de avond vorderde keek ik vanaf de zijkant toe om dikwijls voortijdig het grootse feest te verlaten. Een kater van het niet genoeg drinken?

Maar het kan erger

Maar nog erger dan de kerstborrels zijn de nieuwjaarsrecepties. Die recepties waarop plotseling iedereen gelijk is. Waar de kerstfeestfoutjes weer weggestopt zijn in strakke pakken en dito koppen. Waar alles weer is zoals het wordt gespeeld. Met toespraken die om te huilen zijn en je handen en voeten nodig hebt om ongewenste monden te ontwijken.

Ik mis mijn lieve collega’s, de gesprekken, de lol. Maar dit soort gelegenheden… mis ik als kiespijn.

Op de klimaattop sprak de 15-jarige Greta Thunberg in het Poolse Katowice. De Zweedse tiener was direct en spaarde niets en niemand. De politici luisterden stil. Hopelijk doen ze meer dan luisteren.

Indrukwekkende speech van een meisje die zich grote zorgen maakt over haar toekomst en de toekomst van alle kinderen in deze wereld. De wereld die wij, volwassenen, verkloten.

‘Jullie zijn niet volwassen genoeg om de waarheid te zeggen zoals ze is. Zelfs die last laten jullie aan ons, kinderen, over.’

Na bijna twee weken onderhandelen hebben de bijna 200 deelnemende landen richtlijnen afgesproken waarmee het akkoord van Parijs in 2020 in werking kan treden. ‘Met dit resultaat heeft u duizend kleine stapjes vooruit gezet’, zei Michael Kurtyka, de Poolse diplomaat die de onderhandelingen voorzat. ‘Het is altijd een kwestie van geven en nemen.’

Alleen maar geven nu

Dat is het juist. Het is geen kwestie van geven en nemen. Niet als er zoveel op het spel staat als nu. Leven. Dan is het alleen nog maar een kwestie van geven. We hebben genoeg genomen zou ik denken. Ik denk dikwijls als ik naar de kinderen in mijn omgeving kijk: wat staat hun te wachten? Het zal onze tijd wel duren… vrees ik, voordat de wereld ontploft. Maar het ligt wel in onze handen om nu actie te ondernemen. Zodat kinderen bellen kunnen blijven blazen in verbazing om alles wat teer en mooi is.

Ik heb ook nog het een en ander te doen. Maar veel hangt af van onze politici. Greta zei het gewoon: ‘Jullie spreken enkel van ‘groene economische groei’ omdat jullie bang zijn anders onpopulair te worden. Jullie spreken enkel van vooruitgang met dezelfde slechte ideeën die deze puinhoop veroorzaakten.’ 

Luister hier naar een meisje van 15.

Gisteren was het Paarse Vrijdag. Deze dag wordt elk jaar georganiseerd door een groep scholieren die vindt dat iedereen op hun school de vrijheid heeft te kunnen zijn wie ze zijn, zonder zich daarvoor te hoeven schamen of te verantwoorden.

Ik word blij van deze dagen, zeker op scholen. Je kan niet jong genoeg leren dat niet iedereen hetzelfde is of moet zijn. Nederland leek altijd zo vooruitstrevend te zijn in accepteren wie hij of zij is, maar de waarheid lijkt minder mooi.

Tolerantie

De homo-tolerantie is hoog. Tolerantie. De betekenis van het woord alleen al zegt genoeg.

Tolerantie geeft aan in welke mate mensen die anders denken en zich anders gedragen worden geaccepteerd in de maatschappij. Tolerantie wordt ook wel verdraagzaamheid genoemd.

Accepteren en verdragen zijn eigenlijk net zulke nare woorden omdat het in de betekenis al gaat over ‘macht’. Wie accepteert en wie verdraagt? De ‘normale’ mens?

Robbe

Robbe was gisteren in het nieuws. Een jongen van twaalf jaar die op paarse vrijdag zijn ouders en familie vertelde dat hij op jongens valt. Een ontroerend interview met gelukkig ook een happy end. Hoewel, end? Daar kun je nog nauwelijks over praten. Een happy beginning van een coming-out. Verder moet je maar hopen dat je met rust gelaten wordt, dat je niet in elkaar wordt geslagen, wordt vernederd, wordt gekwetst.

We zijn er nog lang niet en iedereen die denkt dat het wel zo is… praat eens met ‘ons’.

Interview Robbe

Kijk hier naar de beelden van Robbe.

Ik moet nog bloggen. Leuke stukjes of minder leuke stukjes tikken maar een blog moet er komen. Dacht ik vandaag, en gisteren en vorige week. Maar er is gewoon even niets.

Waarom is er even niets terwijl er zoveel is? Waarom schreeuwt er van binnen alleen maar een leegte die niets te vertellen heeft? Winterslaap?

Het helpt soms om dan maar gewoon door foto’s te scrollen. Zag ik een kudde schapen in een wei, in de winter, lekker samen. En ik dacht, daar zou ik tussen willen staan. Niet voorop, niet achteraan, maar er tussen, lekker warm, kont aan kont, wolletje tegen wolletje.

Niemand, niemand

En toen zag ik dit bankje. Zo maar in het niets. Je kan er je eigen achtergrond bij verzinnen en dat sprak me aan. Zo’n bankje wil ik, in het groen met een heel klein zonnetje en een straaltje licht precies op mijn gezicht. En dan niemand, niemand die langs komt, die ik moet groeten, waarvoor ik op moet staan. Gewoon zitten en niets.

Niets is ook een kunst

Voor ‘niets’ moet je nog aardig wat doen. Je hoofd leegmaken, je zorgen opzij schuiven, je moeten veranderen in mogen, het hier en nu ervaren, het straks niet laten bestaan.
Dan is niets opeens heel veel en waar haal ik de tijd vandaan om ‘niets’ te doen?

Misschien moet ik gewoon een ouderwetse kerstfilm bekijken. Zo eentje met liefde, of met een hond. Of huilen bij All you need is love, desnoods een herhaling van The sound of music.
Muziek. Muziek wil ook wel eens helpen.

Netflix is het toch wel helemaal. Op elk gewenst moment een serie of film bekijken, niet gestoord door commercials voor wat dan ook en vooral niet een hele week wachten voor de volgende aflevering.

Maar de laatste weken betrap ik ons op ‘nixflixen’. Je kent het wel, alles gezien wat je gezien moet hebben en zoekend naar een volgende knaller. Tips krijgen van iedereen en dan elke avond een aflevering of twee bekijken, want soms moet je doorzetten, om daarna te constateren dat het ‘nix’ is.

Klederdrachten

‘Game of Thrones’ hebben we zelfs twee keer geprobeerd. Iedereen is zo enthousiast dat we vast niet goed gekeken hebben. Maar ik betrap me alleen maar op de gedachte van enorme verkleedpartijen als ik naar de serie kijk. Nergens word ik meegezogen in het verhaal omdat ik alleen maar grote mensen zie die zich verkleed hebben. Aan mij hebben ze dus niets.
Cocaïne-snuivende Mexicanen kan ik ook niet meer zien. Van humor houd ik niet. Dat klinkt natuurlijk heel raar want wie houd er niet van humor maar een ‘leuke’ film vind ik zonde van mijn tijd. Hmm, voer voor de psychiater?

Verveling

Netflix heeft ons verwend gemaakt. Gewone televisie verliest terrein en dat is voor een echte televisiekijker als ik zelf ben, wel een dingetje. Ik mis documentaires en ‘praat’programma’s. Maar blijkbaar wil ik me laten meevoeren in het niemand-en-niets-land van Netflix. Netflixen is een werkwoord geworden en dat is best wel ernstig.
Zeker als het nixflixen wordt.