Een mening hebben suggereert dat je ergens iets van weet en dat je er daardoor iets van vindt. Hoe kun je anders een mening hebben. Er zijn veel definities van ‘mening’. Misschien dat er daardoor ook zo veel ‘meningen’ zijn.

Mening is manen

(bron: geneeskunde.net) Het werkwoord ‘menen’ waar het zelfstandige naamwoord ‘mening’ van is afgeleid, hangt samen met ‘manen’ en is gevormd uit het Gotische ‘munan’ en het Sanskriet ‘manas’, wat ‘denken’ beteken.

Een mening veronderstelt dus ‘denken’. Denken kan omschreven worden als een innerlijk of mentaal proces waarbij een beeld of voorstelling, herinnering, of idee wordt gevormd. Eigenlijk is het de bedoeling dat we nadenken over gedachtes die we krijgen. Kloppen de gedachtes? Hoezo dan wel of niet?

Waar komt die woede vandaan?

Je zult je afvragen waar dit getob toe moet leiden of waar het in hemelsnaam vandaan komt. Van de week trad bij Pauw een cabaretduo op, twee vrouwen met een lied over de ‘kleine, witte man’. Het ‘kleine’ zegt al genoeg. Ik was niet echt onder de indruk van het geheel maar dat doet er niet toe. Later lees ik hoeveel reacties er zijn van boze, witte mannen en vrouwen, op het duo en op de inhoud van de tekst. Wat ik nooit doe… ik klik op ‘bekijken van reacties’ en ben een half uur later nog steeds verbijsterd tot het bot.

Ontelbare ‘meninkjes’ van grof tot kwetsend, van lelijk tot haatdragend: de (dood)verwensingen vliegen je om de oren. En ik snap het werkelijk niet. Ik begrijp niet waarom mensen anoniem zoveel lelijkheid willen delen, zoveel schoppen uitdelen, zoveel minachting hebben voor andere mensen. Je kan een lied mooi vinden of niet, een vrouw knap of niet, je kan het eens zijn met een tekst of niet. Een gedachte is een onderdeel van een denkproces maar voor heel veel mensen is de gedachte het eindoordeel. Elke gedachte. En elke misplaatste  woede of verontwaardiging kan het begin zijn van een gedachte.

Social media

Social media heeft veel mogelijk gemaakt. Mooie dingen, lelijke dingen. Dat ligt niet aan ‘social media’, dat ligt aan ons natuurlijk. Vroeger kon je jouw mooie of minder mooie gedachte delen met je vriendenkring. Door het hardop te zeggen. Werd je soms op je plaatst gezet of op je schouders geslagen.
De anonimiteit maakt van elke ‘loser een winner’. Zo zal het misschien wel voelen. Ik weet het niet, ik ken het niet.
Ik ben geen heilige, heb ook gedachtes die niet mooi of netjes zijn maar gelukkig herken en erken ik de meeste en zie ik ze vooral als onderdeel van mijn groeiproces, een proces om zuiver te zijn.

Heel even dacht ik om onderaan die hele lijst van tweets mijn verwondering en verbijstering uit te spreken. Maar ook dat zou weer een lawine aan reacties opleveren.

Sociaal is normaal. Dat is eigenlijk wat ik wil zeggen.
Maar conclusie?
Een zinloos blog schreef ik vandaag.