Heel internet stond gisteren vol met steunbetuigingen omdat er weer eens een homokoppel in elkaar geslagen is. Fijn om te zien hoeveel mensen zich betrokken voelen en een standpunt durven in te nemen. Een standpunt over de liefde.
Ik zag ook een Loesje voorbij komen: homoseksualiteit is aangeboren, homofobie is aangeleerd. Deze heb ik niet geliked omdat het mij eerlijk gezegd een worst is of iets aangeboren is of niet. Een keuze voor de liefde tussen mannen of vrouwen is altijd oké wat mij betreft.
Vrouw Vriendin Wij
Ik noem in mijn blogstukjes mijn vrouw altijd Vriendin. En nog steeds als het over Vriendin heb in gezelschappen die mij niet kennen zeg ik quasi lollig ‘mijn vrouw/vriendin’. Waarom doe ik dat? Er zit vrees ik, nog steeds iets van ongemakkelijkheid in mij. Want aan de gezelschappen waar ik me in bevind, ligt het dikwijls niet. Erger, in gezelschappen waar ik me totaal niet op mijn plaats zou voelen, vermijd ik het hele onderwerp. Laf? Ja waarschijnlijk wel. Maar meer dan laf is het de angst gekwetst te worden.
Normaal
Vriendin en ik zijn al wat jaren samen en het voelt voor mij als een volkomen natuurlijk relatie, ik denk er amper over na, behalve als anderen mij laten merken dat er iets niet klopt aan ons. Dat gebeurt bijna nooit omdat we in onze familie en vriendenkring kunnen zijn wie we zijn. Maar hand in hand over straat lopen? Nee. Eigenlijk zou ik een bordje om mijn nek moeten hangen met ‘doe mij alsjeblieft geen pijn’.
Eelt op de ziel
Heb ik niet. Hoewel ik er stevig en sterk uitzie begeef ik mij ongepantserd door het leven omdat ik niet anders kan. Als de dreiging nabij is voel ik me bijna een kind dat in elkaar duikt als het denkt geslagen te worden. Als het onderwerp van die dreiging over mijn liefde en mijn leven gaat. En dat wil ik niet, zo wil ik helemaal niet zijn.
Maar hoe kunnen we die jongeren en hun ouders bereiken die menen anderen de maat te kunnen nemen? Met hun maat, die vaak bekrompen en onvrij is. Niet door leuke plaatjes te delen op FB of een blog die door hen niet gelezen wordt.
Blij
Daarom ben ik blij met een Nederland dat massaal opstaat. Blijf dat doen. Misschien sta je ook op in het echte leven als een man of vrouw geslagen of beschimpt wordt omdat ze niet voldoen aan het hetero plaatje. Niet omdat die anderen die beschimpen, wel eens moslims kunnen zijn of een andere (etnische) achtergrond hebben.
Maar gewoon omdat je echt vindt dat liefde altijd kan.