Over mijn lijk

Gisterochtend was ik bij mijn huisarts en het gesprek komt op kanker. In mijn familie komt heel veel kanker voor en hoewel, geen erfelijke vormen, is het wel opvallend. Er kan dus wel sprake zijn van aanleg en zegt mijn dokter: gewoon domme pech. Laten we het inderdaad pech noemen als in één gezin drie dochters een ernstige vorm van kanker krijgen. Tot slot zegt mijn huisarts: ‘1 op 3 krijgt kanker’. Het horen van die getallen verstomt me. 1 op 3. Dat wist ik echt niet. Dan is het dus misschien wel domweg geluk, als je het niet krijgt.

Gisteravond op de televisie een nieuwe serie van Over mijn lijk. Jonge mensen met een dodelijke ziekte worden gevolgd in hun ups en downs. Ik heb alle series gezien en vind het zo’n mooi programma! Ik word geraakt door de openhartigheid van deze mensen die praten over zaken waar wij liever de ogen voor sluiten. Met humor, met verdriet en met cynisme. Ik vergeet nooit een aflevering waarin vader en zoon dezelfde soort kanker blijken te hebben. De zoon zegt: ‘We hebben hetzelfde gevoel voor tumor’.

Alleen mensen die dit treft mogen deze grappen maken. Je wordt stil van de wijsheid van mensen die op het randje leven. Die toch tevreden zijn en zoeken naar een zingeving die zoveel anders is dan waar wij dagelijks mee bezig zijn. En we weten het allemaal, dat het uiteindelijk niet draait om geld, om het hebben van heel veel spullen, die dure auto, dat waanzinnig mooie huis. We weten het maar vergeten zo snel.

Op momenten van ziekte in je eigen familie voel je waar het om gaat. Om samen zijn, om liefde, om warmte. Om blij zijn met die ander. Voor zolang het duurt.