Ik kijk al jaren naar de serie Over mijn lijk. Een serie waarin vijf jonge mensen worden gevolgd die weten dat ze gaan overlijden. Een heftige serie. Natuurlijk vraag ik me af waarom ik dit graag wil zien. Ik vind het prachtige, relativerende televisie. Je wordt met je neus op de feiten gedrukt van wat werkelijk belangrijk is in het leven en dat is toch voornamelijk: leven. Leven in de volle zin van het woord, genieten, ademhalen, samen-zijn.
Dit jaar ervaar ik de serie veel intenser dan anders. Misschien omdat de jongeren tijdens de serie al, overlijden. Elke aflevering is er een, toch onverwacht overlijden en daarna al dat verdriet van nabestaanden. De hoop die mensen nog hebben wordt toch vaak ingehaald door een weer slechte mededeling van de arts.
Vannacht lag ik lang wakker met in mijn hoofd en hart de beelden van al die mensen die elkaar verliezen. Dat en een bericht van een plotseling overlijden van iemand in mijn kennissenkring. Ik word overweldigd door een gevoel van verdriet, niet mijn verdriet maar dat van anderen. Het weten en herkennen van verdriet, het niets kunnen zeggen tot troost of ondersteuning. Het aanzien en met lege handen staan. Hoe dichtbij komt elke keer de dood als je ouder wordt? Te dichtbij wat mij betreft.