Over mijn lijk, gaat over jonge mensen die weten dat ze doodgaan. Op zoek naar een bijpassende foto kwam ik uit bij sombere bossen, eenzame bomen, afgebroken takken. Maar dat past niet bij deze serie. Daarom paste ik mijn zoekopdracht aan. Namelijk ‘leven’.
Ik ben fan van het programma en niet omdat ik fan ben van de dood. Het is een van de weinige televisieprogramma’s waarbij Vriendin en ik, zwijgend kijken en na afloop stil zijn. De lessen die ik leer zijn altijd dezelfde, dus waarschijnlijk ben ik hardleers wat ‘leven’ betreft. Weten dat je op jonge leeftijd doodgaat zorgt er klaarblijkelijk voor dat je het leven kan omarmen. Dat je kan loslaten wat er niet toe doet. Werken, geld verdienen, toekomst plannen.
Laten dat nou net de dingen zijn die wij allemaal nastreven omdat we nog zo lang ‘moeten en meestal ook willen’. En je nu eenmaal geld moet hebben om te kunnen leven, wonen, leren. Ik pas voor het gemak een spreekwoord even aan: ‘TUSSEN DOOD EN LEVEN STAAN WETTEN IN DE WEG EN PRAKTISCHE BEZWAREN’.
Optimisme en blijheid
Wat is zie, als ik naar de jonge mensen kijk uit het programma, is een bijna onbegrijpelijk optimisme. Bijna onbegrijpelijk maar ik snap het ook wel. Je kan loslaten. Je kan liefhebben zonder zorgen, je kan afscheid nemen. En je weet als doodnormaal mens (doodnormaal…) dat het inderdaad gaat om het nu, om elkaar, om de liefde, om omarmen maar het leven zonder doodgaan neemt een andere route. Hoofdzaken worden bijzaken totdat…
De grootste pijn die deze mensen ervaren is, hoe krom ook, de pijn van de achterblijvers. De zorg om hun kinderen, partners, ouders. Ik kan me slechts een voorstelling maken van deze last.
Kobe Bryant
Het trieste overlijden van basketballegende Kobe Bryant en zijn dochter en zeven andere passagiers heeft veel losgemaakt, vooral in Amerika. Ellen Degeneres huilt in haar show en predikt ‘liefde’. Het is oprecht, ik herken de gevoelens maar ze gaan weer over. Na elke ramp waarin we ons onderdompelen in verdriet en saamhorigheid, verliezen we onszelf weer in het alledaagse. Ik denk dat het ook niet anders kan. ‘Had ik maar’ vind ik dan ook één van de meest zinloze gedachte ooit.
‘Had ik maar’ is simpel te veranderen in ‘ik heb’. Leren om te zeggen wat je eigenlijk niet wil zeggen of wilt laten zien, om kwetsbaar te zijn, om schaamte te voelen, om liefde te voelen en te uiten. Dat is misschien wel de grootste levensles van ons allemaal.