Gisteravond de laatste uitzending van Over mijn lijk. Een programma waarin 5 jongeren worden gevolgd met een dodelijke ziekte. Waarom kijk ik er zo graag naar?
Misschien omdat het mij opnieuw laat zien hoe betrekkelijk alles is en hoe mooi je je leven vieren kan. Gisteren zagen we beelden van de begrafenis van Jip, een bijzondere jonge vent. Ook zijn begrafenis heeft hij tot in de puntjes verzorgd waardoor hij de gasten een onvergetelijk cadeau meegeeft. Of het afscheid van de presentator van een jonge vrouw.
Hij: wat zeg ik nu tegen je?
Zij: dag!
Ik heb ooit het afscheid van een vrouw meegemaakt die nog 1 keer in onze groep wilde zijn. Ze werd naar boven gedragen en op kussens neergelegd. Een bijzondere avond. Ook het afscheid nemen.
Geen ’tot ziens’ of ’tot kijk’, maar ‘dag’. Ik ben het nooit vergeten.
1 reactie
Het is een van de mooiste programma’s op tv. Met respect gemaakt. Daar kunnen de baggerprogramma’s op de commerciele tv nog een voorbeeld aan nemen.