Over het koor dat niet meer zingt

Vrouw en Co. Wie dit blog volgt weet dat Vrouw & Co het koor was waarvoor ik schreef. Niet zomaar iets maar ik schreef over onze levens. Over de dochters, de zonen, de liefdes, over verdriet en over pijn, over verlies en vertrouwen, over licht en lucht en ademhalen. Kortom, over alles wat de vrouwen van Vrouw & Co meemaakten.

We zijn gestopt. Een heftige stap maar een bijna niet te vermijden stap. We zouden elkaar blijven zien. Zeiden we.
Hoe vaak gebeurt het niet dat de woorden actiever zijn dan het gebaar… Dat ‘we blijven elkaar zien’ mooi klinkt maar geen vervolg krijgt. Niet met Vrouw & Co. We bestaan eigenlijk nog gewoon, alleen we zingen niet meer op vaste tijden maar, figuurlijk gesproken, zingen we nog steeds samen.

Ik werd ziek. Nu zo’n vijf maanden geleden. Ik vraag me vaak af, wat als het koor nog bestaan had, hoe hadden we hier als koor mee omgegaan? Had ik er een lied over geschreven? Ik denk van niet. Niet nu in ieder geval. Om te schrijven over hele persoonlijke dingen is er iets van afstand nodig en ik zit er middenin.

Dat we gestopt zijn als koor is niet te merken aan de bergen aandacht, cadeautjes, kaartjes, lieve dingen die ik ontvang. Er wordt voor Vriendin en mij gekookt, er ligt heerlijke chocolade in de brievenbus, zelfs happy socks, er worden kaarten gestuurd met opbeurende teksten, mandjes gebracht met zoetigheid en het gaat maar door. Wat een rijkdom om zo’n groep vrouwen om me heen te hebben. Juist omdat we zoveel met elkaar gedeeld hebben, kan ik dit ook delen, durf ik me te laten zien omdat we elkaar in al die jaren echt hebben leren kennen. Door het soort koor dat we waren, door de liedjes uit ons eigen leven, door de tranen die we van elkaar kennen.

Een groot cadeau, Vrouw & Co.