Ouderdomsvoorziening?

Een paar keer per jaar gaan wij met zussen, broer en aanhang, uit eten. Daar komt van alles op tafel. Hoe later op de avond, hoe leuker de ideeën.
Wij zitten allemaal in de leeftijd zo tussen 50 en 58 jaar. Hoe noemen we dat, een tussenfase…
Helaas is dit ook de levensfase waarin we afscheid nemen van ouders en zien we om ons heen wat het betekent om ouder te worden en alleen te zijn. Of in een huis geplaatst te worden waar je geacht wordt je aan de regels te houden van het huis of van een bijzondere verpleegster. Al jaren zeggen we tegen elkaar: ‘We moeten zorgen voor onszelf. We moeten met elkaar iets verwezenlijken waardoor we ons eigen vangnet worden’. We hebben onderling een bijzondere band dus waarom niet een huis kopen waar we met z’n allen in gaan wonen?

Maar dit soort plannen komt nooit echt van de grond. Het is nu nog niet nodig, het is een plan met veel haken en ogen en euro’s. Maar toch, maar toch… Als we het nu niet gaan bedenken wanneer dan wel? Als het niet meer kan en als je met spijt terug kijkt naar dit moment?

Onze fantasieën sloegen op hol. Als we ons nu eens heel gek gaan gedragen? Zo gek dat er echt maatschappelijk gezien een noodzaak ontstaat om ons van de straat te halen. En weet je wat, het blijkt dat als we samen zijn, alle problemen zijn opgelost. De oplossing is dan om een speciale vleugel voor ons in te richten, afgesloten maar dat maakt niet uit. We hebben een bed, eten, ons wasje wordt gedaan en we kunnen twee keer in de week naar de bingo of zingen met z’n allen… (Voordat ik boze reacties krijg: ik weet dat het een belachelijk idee is).

Gelukkig kwamen we weer tot onze zinnen. Dat is geen oplossing. Maar we spreken af om binnenkort echt met elkaar te praten over wat we willen, hoe we het willen, wanneer we het willen en of we er echt voor gaan.

Het lijkt mij fantastisch en ik ben benieuwd of er families of vrienden zijn die dit ook willen realiseren of beter nog, gerealiseerd hebben.