Hoewel wij voor jongeren ook al hoogbejaard lijken, staan wij nog midden in het leven. Met ons werk, onze hobby’s, vrienden, familie. We hebben het druk, de agenda puilt uit van leukigheid en we hebben nog honderdduizend plannen. Het lichaam doet nog redelijk wat we willen al liggen de eerste pilletjes klaar waar we niet meer zonder kunnen. Maar het leven is nog een feestje dat we graag vieren.
Gisteren bezochten we twee dierbare vrouwen die een aantal jaren ouder zijn dan wij. Maar zij zijn niet oud in de zin zoals wij vroeger over ‘oud’ dachten. In tegendeel. Het kost moeite om je te realiseren dat zij de zeventig gepasseerd zijn. En in het leven van ons, die ouder worden, gebeuren steeds vaker trieste dingen. Mensen waar je van houdt, worden ziek en overlijden. Je krijgt zelf kwalen waar je echt wel verder mee kan leven maar niet zoals je graag gewild had. S. zegt: ‘zolang het hoofd het nog blijft doen en je zelf kan bepalen wat je wilt en hoe je het wilt, maak ik me geen zorgen. Maar wat als je hoofd het niet meer doet en je bent overgeleverd aan de zorg? Dat willen wij niet.’
We kennen de voorbeelden waar ouderen met grote tegenzin naar het toilet gebracht worden want ‘je ben net ook al geweest’. Voorbeelden van droefgeestige ruimtes waar mensen als zombies de tijd doorbrengen. De tijd tot het einde der tijden.
Gelukkig kennen we ook goede voorbeelden. De particuliere initiatieven die er zijn voor kleinschalige projecten waar het nog draait om liefde en aandacht. Maar dat zijn er te weinig. Te weinig lieve mensen die dit werk willen doen tegen minimale lonen. Of zijn er gewoon te weinig lieve mensen?
We gaan ons pas druk maken als het ons zelf raakt. Net zoals bij de pensioenen waarvan je je hele leven lang denkt ‘dat komt nog wel’. En ineens is het er. En ben je te laat met handelen, te moe ook misschien. Hoe goed zou het zijn om nu all na te denken over ‘later’. Bij de een staat ‘later’ voor de deur, bij de ander heeft ‘later’ al aangeklopt. Hoe gaan we zorgen dat iedereen een laatste levensfase krijgt waar het nog goed is? Waar het leven waarde heeft en behoudt.
Als we weggaan bij S en N zeggen zij bijna verontschuldigend dat het misschien niet zo fijn was, dat praten over ouder worden of andere moeilijke dingen. Het rare is dat het tegendeel waar is. Praten over wat van belang is, is juist fijn. Zeker met mensen waarvan het hoofd het nog zo goed doet.