Ze komt puffend binnen. Grote stappers aan haar voeten, een stok waarop ze bij elke stap steunt. Zo schuifelt ze dichterbij in de rij van mensen die hun stem moeten uitbrengen. Ze toont haar legitimatiebewijs. Helaas moet mijn collega haar er op wijzen dat het geen geldig legitimatiebewijs is. Een ooievaarspas in Den Haag regelt veel voor je maar niet dit. Ze is teleurgesteld. Vraagt wat ze dan mee moet nemen. Hij legt het haar geduldig uit. Ze kijkt mij nog even vertwijfeld aan van ‘help me dan toch en laat me stemmen’, maar ik kan en mag niet anders dan mijn collega ondersteunen. Ze schuifelt weer naar de deur.
Twee uur later is ze terug. Triomfantelijk met de pas om zich te legitimeren in haar hand. Maar, vreselijk, het is weer geen geldig identiteitsbewijs. Ze stort zowat in. Mijn collega legt uit dat hij echt geen uitzondering kan maken. ‘Nou’, zegt ze, ‘ik kom echt niet voor een derde keer terug, ik kan dat niet meer.’ Teleurgesteld druipt ze af en achter de stembureautafel zitten vier mensen zich kapot te schamen. Een andere collega stelt voor om haar met de auto naar huis en weer terug te brengen. Samen met de voorzitter gaan ze achter de vrouw aan. Wat er verder gebeurd is weet ik niet maar een half uurtje later brengt ze haar stem uit. Ze is blij, wij zijn blij.
Regels. Natuurlijk moeten er regels zijn maar ik zou een vreselijke voorzitter zijn. Begrijp de mensen vaak beter dan de regels. Ik hoop nu alleen maar dat deze mevrouw niet alle namen van ‘haar’ partij rood heeft gekleurd. Maar iets zegt me dat deze dame heel goed weet wat er te koop is op deze wereld. Hoe zeg je dat ook al weer? Chapeau!
1 reactie
Chapeau terug, wat een hartverwarmend gebaar!