De zorg voor ouderen en demente ouderen is weer volop in het nieuws. Heel veel verpleeghuizen voldoen niet. Tot zover oud nieuws. Toen de moeder van Vriendin jaren geleden werd opgenomen waren we in eerste instantie enthousiast over het huis. ‘Huiselijk’, zeiden wij. Precies iets voor haar, geen poeha, normaal.
Hoe fout bleek die inschatting. De urinelucht die ons tegemoet kwam als we de deur van de gesloten afdeling openden, ruik ik nog als ik er alleen maar aan denk. De kamer waar de ouderen zaten, slapend. Personeel dat niet te vinden was. Naar het toilet? Nog geen tijd. Allemaal op dezelfde tijd op en op dezelfde tijd naar bed. Hoorapparaat? Geen idee waar het was.
Na veel getob is moeder verhuisd naar de Herbergier. Een zeer kleinschalige opvang waar een gezin het huis runt als was het hun gezin. Het besluit tot verhuizing was niet makkelijk. Moeder begreep het niet want was allang de weg naar huis kwijt. Ze wilde niet, huilde en jammerde. Was bang. Het had heel anders kunnen lopen maar na een paar dagen bleek dit toch de gouden greep. Wat een verschil. Wat een liefdevolle mensen. Wat een tijd en aandacht. Wat een mooi pand en wat een prachtige kamers.
De Herbergier heeft in het reglement staan dat minimaal 90 procent van de tijd aan de mensen wordt besteed. Vergaderen: nee. Overleggen: nee. Natuurlijk moet je soms overleggen maar dat doe je zoals ouders dat doen. Administratie? Minimaal. Liefde: 100 procent.
Wat een verschil. Haar haren werden gekapt, haar nagels gelakt, haar wang werd gestreeld, haar liedjes gezongen. Ze was weer baas over haar eigen tijd, zij bepaalde wanneer ze naar bed ging en niet andersom. Ze heeft daar nog een hele goede tijd gehad.
Wij hadden geluk dat we net op tijd een plek vonden in een nieuw huis. Waar van de vijftien kamers een aantal beschikbaar waren voor gewone mensen met een normaal inkomen. Dus het kan wel: betere zorg.
Het grote verschil waren vooral de mensen die er werken. Al die aandacht voor iedereen. De verzorgers in andere huizen zouden dat waarschijnlijk ook wel willen maar worden door alle regeltjes geleefd waardoor zij er niet zijn voor de ouderen maar voor de baas en voor de klok. Gekmakend lijkt me als je voor werken met (demente) ouderen hebt gekozen.
Ze moeten op de schop, die pakhuizen van bejaarden. Waar niets anders is dan een wachtkamer voor de dood. Waar je zelfs zou wensen dat je er niet op hoefde te wachten.
Weg met al die regeltjes en voorschriften, beleid en bepalingen, managementlagen en dure directeuren.
Een gewoon huis met zorg en liefde voor gewone mensen door gewone mensen.