Oranje, het dorp dat zo in het nieuws is omdat er teveel vluchtelingen geplaatst worden. Het dorp waar ik nog nooit van gehoord had maar dat ik nu met eigen ogen wil zien. Toch fijn dat er zo’n groot vakantiepark is, vooruitziende blik misschien?
Aardige mensen met logische angsten en wensen. Maar daar gaat dit stukje helemaal niet over. Heb je de beelden gezien van de oudere dame die stoer voor de auto van de wethouder gaat staan. ‘Hé, dikke BMW’, zegt ze lachend. Ik weet niet wat ze er mee wil gaan doen want zo ver komt het helemaal niet. Een beveiliger duwt haar hardhandig opzij, zij valt en gilt als een speenvarken in de modder.
We zien hoe haar truitje zich oprolt tot onder haar oksel en zien dan hoe de vrouw er uitziet onder haar kleding. En shame on me. Ik denk niet: ‘wat zielig, wat erg, wat lomp van die kerel, wat onmenselijk’. Nee, ik denk alleen maar: ‘niet alleen dikke BMW’.
Ben je één keer op TV, doe je iets waar je kinderen trots op kunnen zijn, je mede-dorpbewoners je om kunnen roemen, ben je net niet bij machte om, op het moment suprême, de buikspieren aan te spannen of je truitje omlaag te trekken.
Ik zeg voorzichtig tegen Vriendin wat mijn echte gedachten waren bij het zien van het filmpje en hoe erg dat is. Gelukkig zegt zij: ‘ik had dat ook’. Gedeeld schuldgevoel is halve schuldschuldgevoel.