Sinds ik me kan heugen heb ik een abonnement op het vrouwenmaandblad Opzij. Vanzelfsprekend verlengde ik het elk jaar opnieuw me nooit afvragend of ik het tijdschrift nog de moeite waard vond. Dat vond ik. Maar het hoorde ook. Ik hoorde het leuk te vinden, vechtend voor de vrijheid van vrouwen overal ter wereld en de scherpe pennen van talloze vrouwen die ik bewonderde.
Tot ik laatst ene training deed en wij allemaal een tijdschrift moesten noemen waar we aan verknocht waren. Er is geen ander woord in mij dan Opzij. Dat riep ik ook direct. ‘Waarom’ was de vraag natuurlijk. En ik stond met mijn mond vol tanden. Ik heb er een punt aan geluld over idealen, vrijheid, columns. Niemand heeft gemerkt dat ik het niet wist. Dat ik die waarom-vraag niet kon beantwoorden anders dan: omdat.
En nu realiseer ik me dat ik afscheid moet nemen van Opzij. Niet omdat Margriet van der Linden, de hoofdredacteur, na vijf jaar afscheid neemt van het blad. Ik heb het veel langer volgehouden trouwens… Nee, gedurende haar ‘bewind’ heeft het blad zijn (haar) humor verloren helaas. En ik weet nu dat dat is wat ik mis. De fun-factor. Humor, relativeren met een kritische blik, ook naar jezelf.
Dus ik opzeggen. Het voelt goed.