Toen ik met Vriendin en Hond ging samenwonen was er een afspraak. Hoe lief en geinig ik Hond ook vind, hij mag niet op bed. Overal in huis liggen kussens waar mijnheer zich kan strekken en terugtrekken maar het bed is ons terrein, niet de zijne.
Maar als ik boven kom en Hond ligt op bed, opgerold, met een diepe ademhaling, zijn kopje tussen zijn voorpootjes en als dan heel slaperig een oogje opengaat, dan smelt ik. Tot nu toe hielp het als ik aanstalten maakte om het bed in te stappen. Hij maakte dan dat hij wegkwam. Tot het moment dat hij bleef liggen en hij, enigszins ontstemd, ruimte maakte voor mij. Ternauwernood kon ik er nog naast, als ik iets schuin ga liggen, geen probleem.
Inmiddels zijn we maanden verder en vannacht werd ik wakker van zijn krabbende pootje aan het dekbed dat op de grond hangt. Hij wil er bij maar durft de sprong niet aan. Hij jankt heel zielig. Liefdevol en stapelgek sla ik het dekbed terug, doe het licht aan en zeg: “kom maar lieverd”.
Vriendin doet ook een oogje open. “Consequent”, mompelt ze.
“Ja”, zeg ik. “Consequent inconsequent”.
3 reacties
erg lief krijg een week gevoel
Vergeleken met Hond heeft onze puberende hond een hondenleven. Wat zou ik graag eens inconsequent willen zijn.
hihi zo herkenbaar!!