Ik schreef al veel eerder over de absolute noodzaak bij ons om te gaan ruimen. Nou, het is begonnen. De eerste vuilniszakken zijn onherroepelijk in de vuilcontainer verdwenen. Soms tot groot verdriet van Vriendin.
Enthousiast vertelt zij aan haar zus hoe ze allerlei brieven van vroeger terug heeft gevonden. Een brief geschreven door haar ouders, vol liefde en warmte. Ze loopt naar boven om de spullen te halen maar komt teleurgesteld terug. Niet te vinden. Heel langzaam komt het besef en de herinnering aan het weggooien van het schriftje dat ze achteraf toch niet nodig vond te bewaren. Dat ze daarin de brieven eventjes had gestopt was ze vergeten. De vuilniszak ligt inmiddels diep in de ondergrondse container want direct wegdoen was het devies.
Zakje
In de prullenbak op mijn kamer ligt een zakje met weggooi-dingen van Vriendin. Neen, niet die brieven helaas.
Ik zie vooral veel papier en foto’s en leeg het in de papierbak. Allerlei prullaria komt mee. Dichte zakjes met sieraden en leuke hebbedingen. Ik pak ze uit de bak en staar als een kind zo blij naar de nieuwe dingen. Daar kunnen we toch wel iemand nog blij mee maken? Aarzelend sta ik met de zakjes in mijn handen: weggooien of bewaren? Spijt heb ik van het zien van Vriendin’s weggooi-spullen. Het schiet natuurlijk niet op dat ik er weer allemaal dingen tussenuit ga halen die ik dan weer ga bewaren.
Fases
Maar één ding weet ik wel. Het ruimen zal in fases verlopen. Fase 1: direct weg. Fase 2: Bewaren en toch weg. Fase 3: nog een keer bewaren en dan weg.
De overdaad aan spullen is eigenlijk te triest voor woorden. Maar ook het feit dat je goede spullen bijna niet kwijtraakt. Boekenwinkels al De slegte hebben geen interesse in literatuur want worden er onder bedolven. Dan hebben we het over bijna nieuwe boeken, want 1 keer gelezen. Maar ook glazen, vazen, serviesgoed, pannen, beeldjes, mooie kannen met bijpassende koppen, mijn serie boedhabeelden. Een ding is zeker: na deze opruimacties ga ik beter nadenken over wat we echt willen hebben en wat we tijdelijk willen hebben. Die laatste categorie komt er niet meer in. En ja, daar betrek ik natuurlijk Vriendin in.
Ontspullen
Geen modewoord meer maar bittere noodzaak. Naast me staat een ladekastje met drie lades. Alle drie vol. Wat ik er vooral in doe is zoeken. Verder open ik de lades niet, dus blijkbaar heb ik de spullen die er in liggen niet nodig. Hoe fijn zou het zijn om de lades ongezien te legen. Heel fijn. Maar dat ga ik natuurlijk niet doen. Ik zal ze openen en verdwalen in paperassen en prullaria. En uiteindelijk zal fase 3 plaatsvonden. Hopelijk dit jaar nog.