Vanmorgen pak ik weer eens de electrische fiets om naar mijn werk te gaan. De batterij geeft aan dat het nog wel even kan maar niet te lang. Ik ben heus niet te beroerd om zonder batterij te fietsen, ware het niet dat mijn fiets zonder batterij onberijdbaar lijkt te worden. Alsof ik een zware motor een berg op probeer te duwen. Dus, hup weer terug naar boven, oplader gepakt en met weinig streepjes op de batterij, naar het werk.
Hier aangekomen, batterij uit de fiets, oplader uit de tas en inpluggen maar. Mijn electrische sigaret moet ook aan de beademing, gelukkig kan dat via usb, dus huppekee, opladen maar. Mijn werktelefoon is leeg en mijn Iphone heeft nog wel maar is ook niet echt klaar voor een dag ‘at the office’. Op mijn bureau is het een wir war aan snoeren en kabeltjes want natuurlijk werkt niets met een en dezelfde oplader. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan, hè Apple?
Als ik mijn eigen fysiek ervaar moet ik toegeven dat ik me fris en fruiteriger heb gevoeld dan vandaag. Laat daar dan net weer geen oplader voor te koop zijn.
Dan doe ik het zelf wel.