Een blog schrijven over geen blog schrijven. Over inspiratie, ‘open mind’ en vrijheid.
Ik schreef al eerder dat ik het momenteel druk heb met wat ik toch maar ‘werk’ noem. Verzand met mijn kop in concrete oplossingen en formules. Eigenlijk ben ik het werk en is het niet iets dat ik doe.
Dat leidt er toe dat mijn regelperdag even mijlenver verwijderd is en dat is echt gek. Dat is toch mijn kindje, mijn openbare biecht, mijn virtuele dag- en nachtboek?
Vragen en kijken
Veel mensen vragen mij hoe ik altijd maar weer iets vind om over te schrijven. Ik neig naar ‘dat het vanzelf gaat’ maar dat blijkt niet zo te zijn. Mijn ‘regel’ vraagt van mij om open te zijn, om te kijken, te vragen, te voelen, te zien. En nu zit ik opgesloten in een andere wereld. Gisteravond liet ik rond een uur of tien Ami uit en realiseerde me dat ik niet buiten was geweest. Amper had gevoeld dat de zon (weer) scheen. Geen kinderen had horen lachen, geen hond had horen blaffen. Zelfs mijn eigen hond kijk ik ’s avonds vervreemd aan. Was zij er niet of was ik er niet? Ik vrees het laatste.
Simpel
Een blog schrijven is simpel. Daar kom ik nu achter. Er is altijd iets als je maar kijkt en ziet, registreert en onthoud, aanraakt en loslaat. Ik roep al heel lang dat ik niet meer toekom aan gedichten, poëzie, schrijven. Dat ik dat graag wil. Maar daar geldt het zelfde voor. Misschien wel voor elke creatieve uiting. Dat iets alleen maar naar buiten kan als je zelf naar buiten gaat. Figuurlijk en letterlijk. En dan is het simpel. Want als je buiten bent is er zo veel. Vol van wonderen, groot en klein, je laten verwonderen door groot en klein. Ik mis het. Ik ga weer naar buiten vandaag.
2 reacties
Prachtig.
In dichtvorm komt het nog beter binnen…
Heerlijk naar buiten!