Gisteravond toch weer vol verwachting naar het Nederlands elftal gekeken. Winnen moest. Tegen Turkije. Moest ook wel lukken toch? Turkije scoort al snel en we staan achter. Op de bank zit het managementsteam van Nederland wat te zitten en stoïcijns voor zich uit te staren. Drie mannen in pak. Hiddink, hoofd, Blind, beoogd opvolger en van Nistelrooij. Assistent of zo. Wie heeft toch bedacht dat hoofdtrainers in pak en stropdas op de bank moeten zitten? En dat ze geen emoties mogen tonen? Dat ze opgesloten zitten in hun colbert en niets kunnen zeggen omdat de oranje stropdassen zo strak om de dikke nekkies zitten dat er geen lucht is voor woorden.
En ik weet het wel, de beste stuurlui staan aan wal en ik ben de beste zeker niet. We zien een saaie wedstrijd waarin de spelers heus wel veel doen, ze rennen zich rot om uiteindelijk besluiteloos die laatste bal maar ergens neer te leggen omdat ze het niet weten. En het is dat Wesley Sneijder van te voren bedacht heeft hoe hij heel Nederland wil laten weten dat er een kleine 🙂 Sneijder aan zit te komen, want anders had hij ook niet gescoord. Nut en noodzaak.
Erger wordt het nog in de nabespreking. Hiddink schuift aan, een oude man die nog gelooft in zijn kleinzoons. Die ze heus nog wel aan de praat krijgt maar nog niet weet hoe. Wordt het geen tijd om afscheid te nemen van Hiddink, met een dikke kus en bloemen? Hij heeft het goed gedaan, ooit, maar die tijd is voorbij. Hij oogt vermoeid maar het ergste is, hij oogt tevreden en zelfvoldaan. En net daar gaat het fout. Er is behoefte aan energie, aan een man met de uitstraling van jong, moed, durf en lef. Aan een trainer die niet wil polderen maar modderen en baggeren, door de stront wil gaan.