Gisteravond de documentaire Rauwer gezien. Over Francis die haar zoon Tom niets anders dan rauwkost en pitten en zaden laat eten. Overtuigd is ze van haar keuze voor deze gezonde manier van leven. Vijf jaar geleden was de eerste documentaire en er bleef daarna weinig over van de moeder. Bespottelijk gemaakt, voor gek verklaard. Rauwer is een vervolg en we kunnen zien dat er niet veel veranderd is. Ondanks rechtszaken voor ontzetting uit de ouderlijke macht en onder toezichtstelling, moeder Francis blijft doorgaan met haar strijd tegen, ja, tegen iedereen eigenlijk.
Deze documentaire bekeek ik gisteren ook met de nodige beginnersscepsis. Wat vind ik er eigenlijk van? Moeder is geen slechte moeder. Ze houdt van haar zoon. Haar zoon houdt van haar. Tom is een leuk joch. Hij kan goed beargumenteren waarom hij en zijn moeder dit leven kiezen. Hij is te klein, zo’n twaalf centimeter. Zeggen de artsen. Dat is waarschijnlijk niet meer in te halen, ook niet met bijvoeding. We zien moeder tijdens een goeroe-achtige bijeenkomst met een LERAAR van elders. Hij zweept iedereen op. Wist je dat alle pijn opgelost kan worden door contact te maken met moeder aarde? De aanwezigen raken bijna in extase.
We zien moeder huppelen tijdens wat ik me vaag herinner van vroeger, een bagwhan-achtige swingavond. Mensen op blote voeten die vrij en ongeconditioneerd bewegen, zeg: dansen. Tom met zijn vriendinnetje kijken door de gordijnen naar de in trance lijkende menigte.
We zien ook haar ex-man en tweede zoon die in Engeland wonen. Die tweede zoon kon dat leven van zijn moeder niet aan. Iedereen lijkt vrede te hebben met de situatie. Beide kinderen praten verstandig en accepteren de ander.
En nu? Moet je moeder opsluiten? Moet je biefstuk door de keel van het kind proppen? Dit kind krijgt het moeilijk. Zijn moeder houdt hem nu al van school want zelfs de vrije school past niet binnen het plaatje. Haar zoon wordt verleidt door gevulde koeken en zakken patat.
Ik vind Tom een lieve, eigenzinnige jongen. Meisjesachtig fijn. Klein ook als ik hoor dat hij vijftien is. Het eerste moment tijdens deze documentaire dat ik denk: oei. Hij is wel heel klein in geest en lichaam, in weerbaarheid en kwetsbaarheid.
Maar is het ernstig genoeg om de twee uit elkaar te halen? Tom kan zelf kiezen en heeft daar ook de mogelijkheden voor. Er zijn meer ‘gekke’ moeders en vaders die zich in voor ons vreemde kringen begeven. Waar ligt onze grens? Bij kindermishandeling? Wordt Tom mishandeld? Men zegt van wel. Maar we weten toch ook maar al te goed dat in het weten en denken over voeding heel veel verkeerde dingen zijn gezegd. Dat voeding ziek maakt en ziekmakend werkt.
Ik wens Tom alleen maar toe dat hij sterk genoeg wordt om te leven en op te groeien in deze maatschappij. Of je dat met voeding bereikt? Ik ben bang van niet.
2 reacties
Ik heb moeder en zoon alleen bij P&W gezien. Helaas niet de documentaire. Ik kan me toch echt niet voorstellen dat een kind van die leeftijd hier vrijwillig voor kiest. Het kind is duidelijk emotioneel gemanipuleerd. Hebben we niet allemaal meegemaakt dat dingen soms toch anders zijn dan je in je jeugd c.q. door je opvoeding hebt geleerd. En als zijn gezondheid in gevaar is moet er ingegrepen worden. Punt.
Ik zag hem ook, niet helemaal, de tv stond aan in de woonkamer terwijl ik in de kamer ernaast zat te computeren. Om maar meteen de knuppel in het hoenderhok te gooien :
Ik zou dat gekke mens opsluiten. Zonder toegang tot internet.
Je zag ook het vriendinnetje van de jongen. De ouders van dat meisje gingen tot het randje, maar niet er overheen. Als ze wilde, mocht ze zelf een visje nemen. Zag je hoe goed zij er uitzag, naast hem ?