Op haar eigen wijze

Ik zie ze heus wel kijken en denken. Die mensen die ons soms horen over Ami. ‘Wat een getut over een hond’, ‘het is maar een hond niet je kind’. En ze hebben helemaal gelijk. Nooit gedacht dat zo’n mens in mij verstopt zat. Zo’n mens die overstroomt van liefde. Voor een hond.

Onderweg in de auto, terug van de vakantie, ben ik nerveus. Vriendin ook. Ami is dan al thuis gebracht. In mijn hoofd bepaal ik de volgorde. Toch maar eerst de koffers uit de auto en dan pas naar binnen. Tegelijk met Vriendin natuurlijk. Om de hartstochtelijke begroeting van ‘her majesty’ samen te mogen ontvangen.

Ze staat bij de deur en kwispelt. Maar ze kwispelt lang niet zo erg als wij. Ze is gewoon blij, tevreden dat we er weer zijn maar wil eigenlijk gewoon het liefste weer terug naar haar rode kussen, want ze lag net te slapen, ja!

Om de hartstochtelijke begroeting van ‘her majesty’ samen te mogen ontvangen.

Moed

Vriendin en ik spreken elkaar moed in. Dat ze gewoon een eigenwijze kwibus is, dat ze niet van dat hele kleffe gedoe houdt, dat we echt niet inwisselbaar zijn maar misschien wel een beetje. ’s Avonds ligt ze gewoon weer op haar rug, de pootjes in de lucht, haar mantra voor een goed en veilig leven. Alsof er niets aan de hand is.

Plassen

Vanmorgen laat ik haar uit. Ze moet plassen. Elke hond moet plassen na een nacht, toch? Ami niet. Ami gaat zitten op het veld waar mijn zwarte sneakers inmiddels volgelopen zijn met het vocht van natte grasvelden. Ze zit en kijkt links en recht. Als ze weer loopt maakt ze zeker tien keer een schijnbeweging. Ze zakt door haar achterpoten, ik mompel ‘yes, ze gaat plassen’, ze komt weer overeind. Verkeerde plek, verkeerde tijd.

Hondenoppas

Als G, van de hondenuitlaatdienst en ook haar vakantiebabyzit, haar komt ophalen, reageert ze hetzelfde. Een kwispel, een uitrekmoment. G en ik praten nog wat over de vakantie, over Ami en d’r eigenwijze hebben en houwen en zij gaat er maar eens bij liggen. Dat getut. Met de riem om haar nek ligt ze er bij alsof ze nog een tukkie gaat doen totdat de grote mensen uitgepraat zijn.

Als ik er goed over nadenk, heb ik echt de hond die bij mij past. Ik ben ook geen knuffelaar. Wil graag zelf bepalen, wanneer, door wie en hoe lang. Als Vriendin mij voorstelt om te gaan wandelen zijn er ook heel veel andere dingen die ik liever doe op dat moment, gewoon lui onderuit zitten, is er één van. Als ik ’s morgens ontwaak wil ik ook met rust gelaten worden. Ontbijten kan ook echt wel rond lunchtijd. Een plas ophouden kost me totaal geen moeite.
Ami doet alles zo op haar eigen wijze. En het liefst doe ik dat ook.