Eerlijk is eerlijk, we wilden niet kijken. Netflix stond klaar voor een avondje serie kijken. Maar ik zag wat beelden en bedacht me. ‘Ik wil het toch wel zien, dat interview met onze koning.’ Vriendin boog met respect het hoofd voor dit koninklijk besluit.
En eerlijk is eerlijk, het viel me alles mee. Beter dan meevallen, ik vond het een mooi en interessant gesprek. Vijftig jaar worden heeft Willem Alexander goed gedaan. Ik zag ineens een man. Een man met een gezicht dat hij soms moeilijk in de plooi kon houden. Waar de rimpeltjes hun verhaal vertellen. Waar de samengeknepen mond soms de tranen moest bedwingen. Want wat een verdriet is er ook in deze familie geweest.
De man achter Maxima
Een goed besluit om nu eens een keer niet Maxima aan zijn zijde te laten zitten. Want laten we opnieuw eerlijk is eerlijk zeggen: zij maakt alles beter. En die gedachte versterkte ook heel erg het beeld dat Alexander bijzaak was geworden in ons land. Dat verdient geen mens.
Later werd hem gevraagd wat Maxima wat voor hem betekende. Hij roemde haar zorg, haar scherpte, haar mens-zijn. Hij vergat te zeggen dat het een hele aantrekkelijk vrouw is waar elke man graag een keer koning voor wilde zijn. Maar dat terzijde.
Jort Kelder
Natuurlijk kun je zeiken, zoals een Jort Kelder deed bij Pauw, dat ‘ach, ik weet het niet, het was toch een beetje zwakjes allemaal’. Het minzame lachje om de lippen en het spottend dedain dat net zo bij hem hoort als die iets te korte broekspijpen. Ik begrijp het wel. Je gaat niet als volwassen vent een beetje de koning in het zadel hijsen. Hoewel, Pauw, dat wel deed. Verrassend.
Zo eerlijk mogelijk
Dat was het gesprek. Meer kunnen we niet verwachten van een koning. Ook niet als hij vijftig wordt. Ik kreeg in ieder geval vertrouwen in hem, in onze koning. Niet dat ik verwacht dat hij de wereld gaat redden, maar ik heb liever een mens van vlees en bloed die de kroon draagt en ons land vertegenwoordigt dan een achterlijke idioot die zichzelf niet eens wil kennen.
Op momenten als deze, zo’n interview, zo’n Koningsdag, zo’n ‘dat kan alleen in Nederland’. Op momenten als deze houd ik van Nederland.