Net zoals voor velen, ging onze geboekte mei-vakantie niet door. Jammer natuurlijk maar als dat nu het ergste is wat ons zou treffen? Of we Skiathos voor een derde keer gaan plannen… ik weet het niet.
De eerste keer mochten we er precies 24 uur doorbrengen. Door een trieste familieomstandigheid vlogen we eerder terug. Maar in die paar uur dat we nog vrij van verdriet rond konden kijken, had Skiathos ons te pakken. Elk jaar bij de nieuwe plannen, vloog dit eiland dan ook weer symbolisch voorbij.
Tot dit jaar. Samen met onze Griekenlandgangers boekten we zelfs veertien dagen. We konden ons geluk niet op. Veertien dagen genieten van de Griekse zon, de terrasjes, de vrolijke taverne-eigenaren die er nog zin in hadden in het begin, het slenteren over de boulevard, de souvenirwinkels die niets verkopen wat je wilt hebben maar waar je toch elke keer zoekt naar iets dat je gemist zou kunnen hebben. De hapjes en drankjes, het middagslaapje en de tijd van de wereld voor boeken, boeken, boeken.
Gesloten
Toen werd de wereld gesloten. Ook Skiatos. We gingen niet. En hoewel makkelijk geaccepteerd, bleef de vertrekdatum als klein pesterijtje in de agenda staan. Ook nam ik veertien dagen van te voren dit eiland op in mijn ‘weervoorspellingenapp’. Niets fijner dan treuren over iets wat had kunnen zijn.
Toen we een dag of vier hadden kunnen zitten op het Griekse eiland bekeek ik het Weer op mijn app. Het weer in Skiathos. Ik geloofde mijn ogen niet. Terwijl wij hier in zomerse temperaturen geïsoleerd zaten te wezen viel daar de regen met bakken uit de donkere lucht. Veertien graden, gaf het ding aan. En niet alleen de dag dat ik keek maar ook de dagen erna.
Ik stelde me voor hoe wij daar als verwende kinderen bokkig zouden rondlopen in onze korte broeken met teenslippers. Hoe we om de vijf minuten zouden kijken naar de lucht om elkaar moed in te spreken: ‘Ik zie een streepje blauw’, ‘waar dan’, ‘nou daar’.
Ik stel me voor hoe we van ellende ons ontbijtje nuttigen met een literfles Ouzo op tafel. Hoe we op zoek gaan naar een dikke trui en dichte schoenen. Een paraplu. Hoe we als een boer met kiespijn lachen om de de foto’s uit Nederland waar vrienden en familie zich laven aan de zon die dagenlang bleef schijnen.
Vriendin en ik boffen met deze geannuleerde vakantie. De voucher in onze mail laat ons alweer dromen van een volgende vakantie.
Deze week kijk ik opnieuw op de ‘weerapp’. Een uitbundig zonnetje wordt getoond. ‘Het is nu heerlijk op Skiathos’, zeg ik blij tegen vriendin, ‘dan hadden we toch nog kunnen genieten die laatste dagen’.
Vriendin lacht zoals altijd als zij iets weet wat ik niet weet. ‘We waren nu allang weer thuis geweest, schat’.
2 reacties
Toch nog maar een keer naar Hintergarten dit jaar? Schijnt voor velen een comfortabele plek te zijn, van alle gemakken voorzien.
Haha, wij waren ook jaren gelden in de maand mei (begin) op Skiathos en toen was het zo koud dat de verhuurder van de appartementen kacheltjes heeft aangesleept vanuit het dorp. Het is wel een prachtig en gezellig eiland en gelukkig hebben we het nog heel erg naar onze zin gehad met andere vakantiegangers. Ook Skopelos vonden we een gezellig eiland. Hopelijk komen jullie er toch nog een keer met mooi weer!