Denkt ‘ie. Onze ouwe hond. Onze eigenwijze dribbelaar. Gisteren kwam hij op het spoor van een loopse teef en hij heeft die gedachte niet los kunnen laten. Hij heeft er ook voor gezorgd dat wij het niet los konden laten.
Zelfs tijdens de zenuwslopende voetbalwedstrijd liep hij parmantig heen en heer als een vorst, wachtend en hopend op wat zou komen. Er kwam natuurlijk helemaal niets en dat heeft hij eigenlijk gewoon aan zichzelf te danken. Grote bek maar als het op ‘doen’ neerkomt, dan is mijnheer niet thuis.
Ook nu loopt hij hijgend van boven naar beneden. Jankt als een wolf. Moet naar haar toe. Ik weet zeker dat als we nu de deur zouden openen dat hij op eigen houtje gaat. Dus niet. Hij moet wachten op Vriendin die hem nog meer pijn gaat doen. Een ander rondje vandaag, Bas.
Keep on dreaming, net zoals wij allemaal.