‘Onze’ verhuismannen

We hadden het advies van vrienden opgevolgd bij onze keuze voor een verhuisbedrijf. Het bleek een goed advies.

Drie aardige mannen lopen door het huis en pakken behoedzaam dozen en ander spul op. Ze drinken koffie en eten stroopwafels, want dat doen mannen, dat hadden we alvast goed ingeschat. We lopen tegen ons onvermogen op om alles aan hen over te laten. Het liefst helpen we mee sjouwen maar een van de mannen wijst ons er op. ‘Dat doen wij, gaan jullie maar zitten’.

Leuke praatjes

Zo tussen neus, lippen en dozen in horen we hun verhalen aan. De een heeft suiker maar lust nog wel een koekje. Ze noemen elkaar plagerig ‘lieverd’ maar zijn vooral lief voor elkaar. En we boffen want we ze komen nog een keer terug als we echt gaan verhuizen. Daar verheugen wij ons op.

Daar zijn ze weer

Of ze ons herkennen weten we niet maar al snel voelt het vertrouwd als de mannen de spullen weer aan komen leveren. Weer steken we onze handen uit om dozen aan te pakken maar de man schudt zijn hoofd. ‘Dat doen wij’. Als een heel zwaar dressoir op zijn plaats staat, de mannen de volgende lading gaan halen, besluiten wij dat het toch beter verplaatst kan worden. Aarzelend leggen we het voor. ‘Geen probleem’. Een van de mannen zegt: ‘Mag ik zo brutaal zijn om iets voor te stellen’. Wij knikken. ‘Waarom zetten jullie de televisie niet daar, de bank zus, de kast zo, ik zeg het maar hoor, lijkt mij mooier’. Wij aarzelen.
‘Weet je wat zegt de man, wij zetten het neer zoals het ons goed lijkt, jullie kijken en dan zetten we het ook weer anders, dan kunnen jullie kiezen’.
Een van de andere verhuizers zie ik met iets van een vraagteken in zijn ogen zijn collega aankijken. ‘Er zijn grenzen bro’, lijkt het vraagteken te zeggen maar de man van het aanbod heeft zo’n stralende blik in zijn ogen dat zelfs hij deze niet kan weerstaan. Ze gaan schuiven, sjouwen, knikken en kijken ons vragend aan. De derde verhuizer, een jonge knul, mengt zich in het gesprek. ‘Eerlijk?’ Hij kijkt mij vragend aan. ‘Ik vind het ook mooier zo’. Dat geeft de doorslag. Vriendin en ik lachen als twee kleine schoolmeisjes naar de grote mannen. ‘Doe maar zo’, zeggen we.

Bijna huggen we elkaar bij het afscheid nemen. Wat is het heerlijk om dingen niet te weten, mannen knopen door laten hakken en het je laten welgevallen. Af en toe natuurlijk. Zo nu en dan.