Onuitstaanbaar

Onuitstaanbaar vind ik mezelf. Elke ochtend, middag dat ik in de tram zit en de stem op het bandje zegt: ‘Vergeet niet uit te checken met uw chipkaart als u uitstapt’, denk ik,
‘ja natuurlijk check ik uit als ik uitstap. Waarom zou ik uitchecken als ik instap!’. Onuitstaanbaar vind ik mezelf dan. Als je dat nu 1 keer denkt, okee, dan kan je nog zeggen, leuk bedacht of niet leuk bedacht maar dat is het dan. Ik kan het niet stoppen, deze gedachte. Erger nog, ik denk er aan hoe er mensen om een tafel hebben gezeten om vast te stellen welke tekst de dame zou zeggen. Dat er toen misschien ook wel iemand heeft gezegd: ‘is dat niet dubbel, uitchecken als u uitstapt? Waarom zou ik inchecken als ik uitstap, inchecken voor de boze wereld?’. Dat dan andere mensen zeggen: “Doe het nu maar, anders begrijpen ze het niet”.

Niets helpt. Soms doe ik net of ik lees, maar de stem dringt door, zelfs onder ‘Tonio’. En dat is erg.

Dat soort gedachten, alsof ik niets anders te doen heb. Ik heb dat ook als de tram de bocht maakt langs het Westeinde Ziekenhuis. Daar aan de overkant woonde Ria. Misschien woont Ria er nog. Punt is dat ik haar achternaam niet meer weet. Dat constateer ik ook elke dag opnieuw. Het verandert niets aan de situatie. Morgen weet ik haar achternaam ook niet en overmorgen ook niet. Dus mag mijn bandje gereset worden? Even iets anders ‘on my mind’.